Ostre wyznania

- Chris idź do siebie. - powiedziałam szybko do chłopaka.

Nie chciał się sprzeciwiać. Posłusznie opuścił salon w którym Louis siedział cały z napiętymi mięśniami        

- Harry....- zaczęłam niepewnie.  

-Co?  

- To... Powiedz że żartujesz.         

-A tak wyglądam ? Nie wydaję mi się.

- W sumie to chyba wolałabym żeby była z tobą niż jakimś narkomanem, zboczeńcem czy kim tam jest ten cały Tom.     

-Alice!- krzyknął Louis-Ty...jak mogłeś?! W mojej córce !

- No tak wyszło....   

-Wyszło?! Ty masz prawie 40 lat!           

- Jestem od ciebie młodszy.

- Chłopcy nie krzyczcie. Louis uspokój się. Wiem że to trudne ale trochę spauzuj           

-No. O dwa lata. Duża różnica. Ale ja ci jej nie dam. Nie pozwolę ci           

- Po pierwsze ona nie jest do dawania, nie jest rzeczą, a po drugie ma chłopaka. - wkurzyli mnie obaj.           

-Tylko że ja ją kocham dotarło ?!- teraz głos podniósł Harry

- I co?! Postaw się w mojej sytuacji! - Louis też krzyczał.     

-W twojej?! A tobie nic do tego! Jesteś tylko jej ojcem!        

- A ty kurwa podobno moim przyjacielem!      

- A co to ma wspólnego z moją miłością? Argumentów już nie masz to się naszą przyjaźnią posługujesz ?!  

- Harry chyba powinieneś już iść. - powiedziałam cicho.      

-Louis ja nie odpuszczę. Sprawdzę jej uczucia do mnie rozumiesz to?

- Ani się waż! Kocha cię, bo jesteś jej wujkiem.... Tyle!         

-Nie masz prawa mi zabronić i dobrze wiesz że nie jesteśmy rodziną!

- Harry proszę.... - to była jakaś paranoja.         

-Czekaj. Musisz się ze mną kłócić? Nie potrafisz zrozumieć ?- zapytał już błagalnie .Chłopak popatrzył na Hazze i wyszedł z pokoju.

-Sorry ...- rzucił ciche przepraszam i również wyszedł

Siedziałam cały czas na tej kanapie i próbowałam to jakoś sobie poukładać. Nie bardzo mi to szło.   

Nie rozumiałam dlaczego akurat zakochał się w Caro. Ona jest od niego młodsza

No i przecież to on ją chował. Jest jej ojcem chrzestnym. To nie normalne

Byłam na dolnym korytarzu idąc do biblioteki bo w pokoju muzycznym go nie było

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam go stojącego przy oknie. Oprócz Fabiana nasze dzieci nieczęsto zaglądały do tego pokoju więc pewnie dlatego tu przyszedł.       

Podeszłam bliżej obejmując go od tyłu. Odwrócił na chwilę głowę, a potem wbił wzrok znów w szybę.

- Co masz zamiar z tym zrobić? - spytałam.     

-A co mam niby zrobić? Mieć nadzieję, że ona się nie zakochała.

- Jeszcze na pewno nie.     

-Dlaczego? Przecież to jej ojciec...

- Ma chłopaka Louis.         

-A tym chłopakiem jest narkoman. Piszą o tym w gazetach. Co robi sławny dzieciak Swift. 

- Musisz coś wymyślić. Chcesz stracić przyjaciela? Może się jakoś dogadacie.     

Odwrócił się do mnie

-Nie stracę, ale on musi zrozumieć, że ona go nie kocha

- A jeśli to się zmieni? Co wtedy?           

-Nie wiem. Harry to dobry człowiek, ale pamiętasz co było z Lottie?

- Louis to było dawno. Po prostu pomyśl nad tym proszę.

-Przepraszam, ale ty jesteś jej matką

- Tak w ogóle to jej jeszcze nie ma. - trochę się bałam. Miałam nadzieję że zaraz przyjdzie.     

-Nie długo wróci.- przytulił mnie do siebie- Alice... my naprawdę jesteś za starzy?

- Hahaha- pocałowałam go. - Tak się tym przejąłeś kocie?   

-Nie, ale mnie to dręczyło- mrugnął do mnie - Wiesz co? Tak w sumie to my tego nie robiliśmy chyba tylko tu... ale mniejsza oto. Takie spostrzeżenie

- Tak wyszło kochanie...

-Trzeba było to niedociągnięcie poprawić.

- Co ty powiesz? Może niekoniecznie teraz. Dzieci są w domu.

-Oni zawsze są w domu smyku. Poza tym oni są na górze, a my w bibliotece do której nikt nie zagląda.

- Fabian czyta całkiem sporo. - broniłam syna.

-No proszę cię, akurat teraz będzie czytał

- Co cię tak wzięło? - śmiałam się. - Louis jest 7 wieczorem. Kolację trzeba zrobić.

-Sami sobie zrobią.

- Sam ustaliłeś wspólne posiłki. - usłyszałam że ktoś przyszedł do domu. Pewnie Caroline.      

-Boże, a ty okres masz że tak marudzisz- westchnął biorąc mnie na ręce

- Louis ja ci tylko przypominam o wszystkim o czym ty nie pamiętasz.     

-No trudno, a ty możesz raz zapomnieć?

- Ale porozmawiasz z Caro. - postawiłam warunek.

-Nie. Ty z nią rozmawiasz, a ja gadam z Mike'em.      

- Lou....- powiedziałam błagalnie.           

-Przecież ja cię nie zmuszę,          

- Ale z nimi trzeba pogadać. Może się zamieńmy. - powiedziałam całując jego szyję.

-Nie kochanie. Jesteś kobietą to porozmawiasz z dziewczyną- upierał się wsuwając swoje dłonie pod moją koszulę.

- No właśnie. Poza tym wiesz.....Ja jestem w stanie powiedzieć Mike'owi co czułam kiedy nie było z tobą dobrze. Rozumiesz o co mi chodzi?

-Komplikujesz wszystko. Przecież on nie bierze,

- Dobra, ale jak powiem Caroline coś czego ty byś nie chciał to nie miej do mnie pretensji.      

-A co chcesz jej powiedzieć?- rozpiął moją bluzkę.

- Uprzedzam tylko.... Zamknij drzwi.

Posłusznie wykonał polecenie. Później podszedł do mnie wracając do moich ust. Zdjęłam jego bluzkę i zaczęłam rozpinać pasek od spodni.

Moje spodnie też zostały zdjęte. Właśnie odpinał mój stanik ,kiedy usłyszeliśmy Mike'a

-Gdzie jest ojciec?!

- Chyba syn cię szuka.... - powiedziałam cicho się śmiejąc.

-Cicho- uciszył mnie pocałunkiem

Mike chodził po domu i szukał Louisa a my cicho zajmowaliśmy się sobą w bibliotece. W końcu po wszystkim Louis się ubrał i wyszedł lekko wkurzony do syna.

Ja poprawiłam włosy i także opuściłam pomieszczenie. Chciało mi się z tego wszystkiego śmiać. 

-Co ty ode mnie chciałeś?- zapytał syna, który stał w korytarzu

- Gdzieś ty był? - zapytał naprawdę ciekawy.

-Książki układałem.

- Tak i pewnie mama ci pomagała. Nie chce wiedzieć. Dzwonił Liam. Mówił że jadą z Danielle pod namioty. Zaproponował że ja i chłopcy możemy jechać z nimi, bo księżniczka na pewno nie będzie chciała. No ja bym pojechał.         

-No pomagała. Dużo ich tam jest. A co to tych namiotów to my najpierw musimy pogadać. i skąd ty wiesz o ... mnie?

- Co masz na myśli?          

-Mam na myśli moje problemy

- Po prostu wiem. - wzruszył ramionami.

-Powiedz mi skąd. z gazet? z internetu ? nie wiem

- Usłyszałem jak kiedyś rozmawialiście.           

-Świetnie... po prostu świetnie

- To mogę jechać?  

-Nie jak nam nie odpowiesz na jedno pytanie. Czy ty bierzesz?

- Antydepresanty przy was. - zaśmiał się.         

-Dobra ja zwariuję. Gadaj z nim...

- Jak....ci to proponowałam to nie chciałeś.      

-Rozumiem, że układanie książek miało mnie przekonać?

- A porozmawiasz z naszą córką? - spytałam go do ucha.      

-Nie. Dobra Mike powiedz proszę czy jesteś uzależniony?

- Wy serio nie macie o czym gadać?       

-Jakoś o tobie rozmawiamy zawsze i wszędzie

~~~~~*~~~~~~

mało komentarzy :( a przecież tyle Was jest..

Trudno.