Historia nas uzależnia

Dwa tygodnie później

Dwa dni w trasie.

Od dwóch dni jesteśmy w trasie z chłopakami. Louis coś narzekał że go noga boli tak jak kiedyś i kręgosłup ale uprzedzał że mu przejdzie. Siedziałam z maluchami w pokoju kiedy oni byli na koncercie a właściwie go kończyli. Dzieci oglądały bajki a ja kroiłam im owoce. Słodkie były. W końcu do pokoju wrócił Louis.

- Zmęczony? - spytałam gdy rzucił się na łóżko.

-Bardzo- mruknął niewyraźnie

- Idź się umyć, a ja położę dzieci.

-Taa- wstał i powlókł się do łazienki

Wzięłam maluchy, które były już wykąpane i przebrane. Spały z nami w łóżku bo tu nie było łóżeczek. Louis po chwili wrócił

- Ale jesteś padnięty.

-Taa- znowu ta sama odpowiedź

- Idź spać bo ledwo żyjesz. Dobranoc.

-Dobranoc- po prostu zamknął oczy i zasnął

Już po chwili ja też odpłynęłam.

Rano obudziło mnie chodzenie po pokoju. Louis przeszukiwał kieszenie swojej bluzy .

- Czego szukasz? - spytałam siadając.

-Alice?! Nie niczego- odparł zmieszany

- Chyba widzę.

-Mówię że niczego - warknął siadając na kanapie i chowając głowę w dłoniach

- Nie krzycz bo obudzisz dzieci.

-Przepraszam.

Wstałam i poprawiłam Caro poduszkę.

-Wychodzę - oznajmił nagle

- Dokąd? - zdziwiłam się.

-i tak nie będziesz wiedziała- przełożył portfel z wczorajszych spodni do nowych

Wyszedł, a ja zdezorientowana poszłam do ubikacji. Trochę się o niego martwiłam. Dziwnie się zachowywał. Może wczoraj na koncercie się coś stało. Wyszłam ,a dzieci dalej spały. Zjadłam śniadanie które przyniósł mi Harry i potem nakarmiłam dzieci bo się obudziły. Po dwóch godzinach usłyszałam głos męża za ścianą w pokoju chłopaków. Był trochę zdenerwowany. Chłopcy coś mu tłumaczyli. W końcu wrócił trzaskając drzwiami

- Co się stało?

-Nic się nie stało- usiadł gwałtownie na łóżku

- To dlaczego mam wrażenie że zaraz wybuchniesz?

-Wybuchnę?! O co ci chodzi?

- Jesteś zły.

-Czemu tak uważasz ?

- Słyszałam że kłóciłeś się z chłopcami i prawie wyrwałeś drzwi z zawiasów.

-Dobra. To ustalmy że jestem zły. Może być?- wyjął coś z kieszeni i skierował się do łazienki

- Ale dlaczego?

-Taka cię odpowiedź satysfakcjonuje to ci przytakuję- wszedł do toalety i zostawił mnie osłupiałą.

 Co się z nim dzieje? - myślałam. Postanowiłam dać mu spokój. Wzięłam dzieci i wyszłam z nimi na spacer. Pochodziliśmy po parku w Irlandii i wróciliśmy do hotelu. Lou nadal był w łazience gdzie słychać było szum wody. Nie otwierał kiedy pukałam

- No ile się można kąpać? - spytałam się sama siebie.

Rozebrałam dzieci do śpioszków i uśpiłam. Kolejne 30 minut nie wyszedł. Zaniepokojona poszłam po Harry’ego. Ten przyszedł ze mną do naszego pokoju i zaczął walić w drzwi. Byłam coraz bardziej przerażona.

-Alice wyjdź na chwilę- poprosił mnie

- Co? Dlaczego? - to było trochę dziwne.

-Proszę. Zawołałam cię

Nic już nie powiedziałam tylko wzięłam dzieci i poszłam do pokoju chłopców.

Harry

 Wywarzyłem drzwi dziękując Bogu że otwierały się środka. Wiedziałem co jest grane. Louis wciągnął amfetaminę znowu i był odurzony. Siedział przy wannie z głową w dłoniach.
- Stary co ty odpierdalasz? - usiadłem obok niego.

-Nie daje rady. Boli

- A pomyślałeś o Alice, o Mike'u i Caroline?

-Harry ... myślę non stop. Ona nie może wiedzieć. Nie mogę jej skrzywdzić.

- Więc przestań. Idź do lekarza, a nie sam radzisz sobie za pomocą tego czegoś. Chłopię ogarnij się. Wiesz co ona teraz przeżywa przez twoje zachowanie? Nie wie co się z tobą dzieje i Niall w końcu się wkurwi i jej powie.

-Jakim cudem Niall wie ?! Musieliście mu mówić?! To mój problem.

- Nie radzisz sobie z tym.

-Nie mam siły. Nie rozumiesz? Co dzień budzę się z bólem i myślę co zrobić. Wieczorem muszę iść na koncert i udawać że jest dobrze. Nie jest.

- Louis daj sobie pomóc. Po prostu. Dopuść do siebie Alice i nas.

-Nie macie jak mi pomoc a Alice nie możesz w to mieszać.

- Lou nie dajesz mi wyboru. - powiedziałem ostro.

-Tu akurat nie masz za dużo gadania

- Ogarnij się bo inaczej ich stracisz. - wstałem.

-Żeby to było takie proste- bawił się torebeczka z białym proszkiem.

- Daj mi to. - wyciągnąłem rękę w jego kierunku.

Spojrzał na mnie nie wiedząc co zrobić. Oddać czy schować.

- Dla własnego dobra....

-Harry-jęknął.

- Po prostu mi to daj.

-Kiedy ja tego potrzebuję- usłyszeliśmy otwieranie drzwi do pokoju

- Po prostu to kurwa daj. - podszedłem do niego. - Nie potrzebujesz tego.
- Chłopcy? - z pokoju usłyszeliśmy Alice.

Louis posłał mi wrogie spojrzenie i wysypał zawartość do toalety. Wiedziałem ze to nie wszystko co ma. Wyszedłem do Ali.

- Gdzie jest Louis? - spytała ze strachem w oczach

-W toalecie

Nie wiedziałem czy powiedzieć jej prawdę. W końcu sama zobaczy. Wyszedłem ale na wszelki wypadek zostałem za drzwiami

Alice

Weszłam do łazienki i zobaczyłam stojącego na środku Louisa.

-Wyjdź . Zaraz przyjdę- nie patrzył na mnie.

- Nie. - powiedziałam stanowczo. Miałam powoli dość jego zachowania.

-Wyjdź- powtórzył.

Nic nie powiedziałam tylko stałam i na niego patrzyłam. Nigdzie nie miałam zamiaru wychodzić.

-Co chcesz?

- Wiedzieć co się dzieje.

-A dzieję się coś ?

- Masz mnie za głupią? Może na taką wyglądam ale nie jestem.

-Nie wyglądasz. Nic się nie dzieję- wyminął mnie

- Louis porozmawiaj ze mną.

-Okay. O czym ? Byliście na spacerze

Odwrócił się do mnie przodem i wreszcie na mnie spojrzał.
- Co ci się stało z oczami?

-A Coś mi się stało ? Nie zauważyłem

- Masz czerwone oczy. Dlaczego nie otwierałeś?

-Bo się kąpałem.

- Tak długo? - podeszłam bliżej niego.

-Tak. Potem coś mi wpadło do oka i siedziałem na ziemi.

- Nie kłam. Dlaczego masz większe źrenice? Coś ty robił?!

-Nie nic nie robiłem.

- To dlaczego mas.......- zobaczyłam biały proszek obok ubikacji. - Nie wierzę. - pokręciłam głową nie mogąc dopuścić do siebie tej myśli.

nie odpowiedział mi. Usiadł na lóżko patrząc się w okno

- Jak mogłeś? - spytałam wychodząc za nim

-To .. musiałem

- Musiałeś?! Proszę cię.....

-Musiałem.

- Pomijam siebie, ale do cholery ty masz dzieci!

-Wiem.

- nie wygląda na to.

-Alice, nic nie rozumiesz. Nie rozumiesz bólu, cierpienia jaki mam. Nie moja wina! Teraz możesz mi to przyznać. Jestem narkomanem!

- Nie rozumiem bo nie dopuszczasz mnie do siebie!

-Jak cię nie dopuszczam?! Normalnie cię traktuje. 

- Nie rozumiesz że ja się martwię?! Kiedy pytam jak się czujesz, czy coś się dzieje mówisz że wszystko jest w porządku! Nie po to ratowałam ci życie żebyś teraz sam je sobie odbierał!

-Nie odbieram sobie życia! Nie chciałem, żebyś wiedziała, bo tak byś się zachowywała! Martwiła byś się.

- To źle?! Martwię się co cię kocham! Chce pomóc. Jesteś pieprzonym egoistą!

-No chyba nie! Właśnie myślę o was! O tym, aby was nie zranić, sam sobie pomóc!

- Ty to nazywasz pomocą?! To jest tchórzostwo! Nie wierzę że do tego dopuściliśmy! - poczułam łzy na swojej twarzy.

-Przestań płakać. Chociaż tego nie rób ty. Proszę.

Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Podszedł i chciał mnie przytulić lecz nie odsunęłam.

- Biorę dzieci i wracam do domu. - powiedziałam wyjmując torbę i zaczynając pakować rzeczy maluchów. Mój świat się walił.

-Nie rób tego- zatrzymał moją rękę w uścisku. W jego oczach też widziałam łzy- Masz rację, bez ciebie, bez was sobie nie poradzę. 

- Miałeś nas, ale nie chciałeś pomocy.

-alice to jest bardzo trudne. Rozumiesz? Umiesz przestać mnie kochać? Umiesz nie brać czegoś do czego byłaś przywiązana i mogłaś to robić kiedy chciałaś? Ja już zawsze będę narkomanem, który może nie będzie brał.

- Nie umiem, ale nie mogę też patrzeć jak to sobie robisz. Jaką mam pewność że przestanie? Że to się nie powtórzy?

-Sam nie mam pewności. Skąd mam to wiedzieć? chociaż nie brałem tego długo, bo od dwóch tygodni

- Louis dlaczego ty w ogóle zacząłeś? Jak mogłeś?

-Chciałem zapomnieć o bólu. Vicodin go łagodził a amfetamina pozwala zapomnieć.

- Ja....idę się przejść.

Dałam mu się pocałować w czoło i wyszłam z hotelu.

Było dosyć ruchliwie, co wyjątkowo mi przeszkadzało. Chciałam być sama i móc pomyśleć.

Kompletnie nie wiedziałam gdzie iść i co zrobić. W głowie mi się lasowało od wszystkiego. Jak on mógł mi to zrobić? Myślałam że go znam. Może to ja nie umiałam mu pomóc?

Tylko czemu on mi nie powiedział o bólu? O tym, że jest źle? Nie wiedziałam co teraz zrobić. Jeśli go zostawię sama się załamię, a on to już w ogóle. Zaćpa się na śmierć.

Z drugiej strony nie poradzę sobie z dziećmi i z nieobecnym Louisem. Zastanawia mnie czy chłopcy wiedzieli , a jak tak to dlaczego mi nie powiedzieli.Pewnie usłyszę odpowiedź "Nie chcieliśmy cię martwić". Jasne, lepiej ukrywać wszystko. Wróciłam do hotelu zła, że nic nie wymyśliłam i zła że nikt mi nic nie powiedział.

Poszłam do pokoju chłopców żeby wziąć dzieci. Ku mojemu zdziwieniu był tam również Lou.

- Były grzeczne? - spytałam zaraz na wejściu. Chciałam jak najszybciej  stamtąd wyjść.

-Tak, Lou je uśpił- odpowiedział Niall, przytulając mnie

Trochę zaniepokoiło mnie to że Louis będąc na narkotykach brał dzieci. Wiedziałam jednak że nie zrobiłby im krzywdy.

- Ja je wezmę do naszego pokoju. Dzięki za opiekę. - starałam się nie patrzeć w oczy Louisa.

-Nie ma za co, a może zostawisz je u nas i pogadacie?

- Mogą się w nocy obudzić. Lepiej wezmę je do siebie. - wiedziałam że tchórze, ale bałam się znowu z nim rozmawiać.

-Alice chodź na chwilę- poprosił mnie Harry wychodząc ze mną do naszego pokoju.

- Co? - spytałam.

-Co ty robisz?Przecież wiesz jaka jest sytuacja.

-O co ci chodzi ?

-Możesz go nie ignorować? Jeśli chcesz mu pomóc to wszystko pogarszasz. Wytłumacz mu pewne zasady. Powiedz, że musi iść na terapię mimo, że to i tak krótko trwa. niech wyrzuci przy tobie to co ma, bo ma na pewno.

- Ja się po prostu boję. Rozumiesz?

-Czego się boisz?

- Rozmowy, że go stracę. To chyba moja wina. Nie umiałam mu pomóc.

-Nie twoja wina, nie nasza wina, nawet nie jego. Czasem popełnia się błędy, ale on ma szanse je naprawić. Naprawdę. Nie stracisz go.

Wyszłam z pokoju i szybko weszłam do pokoju chłopców. Podeszłam do Louisa z kamienną twarzą.

- Oddaj wszystko co masz. - powiedziałam głosem wypranym z uczuć.

-A... ale ja- zaczął zaskoczony- W tamtym pokoju jest.

Wzięłam go za rękę i pociągnęłam do naszego pokoju.

- Ostrzegam że jeżeli nie dasz mi wszystkiego, biorę dzieci i wracam do domu.

Wyjął ze spodni, które leżały na fotelu dwa woreczki i mi je oddał, abym mogła spuścić je w toalecie

- Wszystko? - spytałam patrząc na niego.

-No tak.

- Dobrze. - wypuściłam powietrze które chwilę wstrzymywałam.

-Na pewno zostaniesz?

- Jeśli nie dasz mi powodów do wyjazdu to tak.

-Dziękuję- odetchnął z ulgą siadając na łóżku.

- Nigdy więcej. Błagam.

-Alice- spojrzał na mnie- Postaram się. Obiecuję.

- Proszę mów mi o wszystkim. Każdym problemie.

-Tak. Tylko czekaj- podszedł do jednej z walizek i wyjął małą fiolkę tabletek- Vicodin masz. Będzie bolało ale dobra- podał mi ją.

- Nie rozumiem dlaczego cię boli. Przecież wszystko było dobrze.

-Nie wiem. Muszę biegać po scenie to tez wymaga trochę pracy nogą, która była uszkodzona i kręgosłup.

- Chodźmy do lekarza może coś poradzi.

-Okay. Nie dziś.

- Pójdę po dzieci.

-Dobrze- stanął przed oknem, a ja wyszłam do pokoju obok.

- No jeszcze raz dzięki za opiekę nad nimi. Dobranoc.

-Dobranoc- opowiedział mi.

 Przebrałam dzieci w ubranka do spania.Położyłam je do łóżka i sama poszłam wziąć prysznic.

Gdy weszłam do pokoju, louis pół leżał na materacu patrząc się na dzieci.

- Nie możesz im tego zrobić.

-Nie mogę- zgodził się całując je w czółka.

Uśmiechnęłam się. Miałam nadzieję że się uda. Że wszystko będzie dobrze.

-No chodź- wyciągnął do mnie ramiona.

Niepewnie podeszłam bliżej niego. Czułam że za chwilę znowu się rozryczę.

Przytulił mnie do siebie całując we włosy.,

- Chce żeby było jak dawniej. - powiedziałam w jego koszulkę.

-No to będzie- zapewnił mnie.

Przytuliłam się do niego i już po chwili moczyłam mu koszulkę

-Nie płacz, kochanie- szeptał ścierają moje łzy.

- Kocham cię.

-Ja ciebie też- pocałował mnie w policzek.

~~~*~~~~

No heeey. Błagam troszkę więcej komentarzy. Bardziej nas motywujecie. Zapraszam na aska. Może macie ochotę pogadać z Lou