Historia tworzy problemy

- Marc? - to na prawdę był on. - Jak....ty..jak? - nie mogłam się wysłowić, byłam przerażona.

-No patrz. Jestem, a twojego kochasia nie ma- przyparł mnie do ściany.

- Zostaw mnie! - zaczęłam płakać i próbowałam się uwolnić.

-Nie tym razem- wysyczał dotykając wargami mojego policzka, czoła i ust.

- Przestań! - krzyczałam najgłośniej jak umiałam. Poczułam jego ręce pod moją bluzką.

-Zabiję cię tym razem skur*ielu!- do pokoju wbiegł Louis odciągając tego Marca ode mnie.

Zaczęli się bić, a ja szybko ubrałam bluzkę i zbiegłam na dół po pomoc. Kiedy do pokoju pobiegła policja, ja usiadłam w holu i zaczęłam płakać. Po chwili zobaczyłam Marca prowadzonego.

-Spotkam cię jeszcze raz a zginiesz gnoju!! - wykrzyknął Louis zanim, podchodząc do mnie i ostrożnie przytulając,

- Nie, nie, nie.....- schowałam głowę w dłoniach. - Nie dotykaj mnie. - odsunęłam się od niego.

-Alice kochanie, proszę cię to tylko ja. Nie bój się mnie- szeptał

- Proszę cię, nie dotykaj. - tak strasznie się bałam. Louis teraz ze mną nie wstrzyma, zostawi mnie.

-Dobrze nie będę cię dotykał skarbie, ale pamiętaj, że nie zrobię ci krzywdy.

- Wiem - powiedziałam cicho

-Zostań tutaj chwilkę dobrze?

Pokiwałam głową nic nie mówiąc. Cały czas miałam przed oczami jego. Czułam jego oddech i dotyk.

Źle się z tym czułam. Nie spodziewałam się, że jeszcze kiedykolwiek w ogóle go zobaczę, a to znowu powróciło. Lou wrócił po 3 minutach z walizką.

- Ja chce do domu, proszę cię zabierz mnie  stąd.

-Już wracamy, kochanie. Wstań.

Wstałam i popatrzyłam na niego. Było mi go tak strasznie szkoda. Nie bałam się go ale przerażała mnie myśl że mnie dotyka, przez Marca. Byłam okropna, straszna, samolubna.

-Panie przodem- uśmiechnął się puszczając mnie w drzwiach.

- Dzięki. - powiedziałam cicho i wyszłam z domku.

Pojechaliśmy na lotnisko i stamtąd już po chwili siedzieliśmy w samolocie. Chciałam wyrzucić z głowy obraz tego co się nie dawno stało, a poza tym nudziło mi się.

Chciałam zamknąć się w pokoju i już nigdy nie wyjść. Z drugiej strony chciałam się do kogoś przytulić ale idź wyobrażałam sobie że ktoś mnie dotyka byłam przerażona.

-Masz kotku- Louis podał mi książkę . Wzięłam ją do ręki czytając tytuł "Cień wiatru". Spojrzałam na spoiler.

W letni świt 1945 roku dziesięcioletni Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez ojca, księgarza i antykwariusza, do niezwykłego miejsca w sercu starej Barcelony, które wtajemniczonym znane jest jako Cmentarz Zapomnianych Książek. Zgodnie ze zwyczajem Daniel ma wybrać, kierując się właściwie jedynie intuicją, książkę swego życia. Spośród setek tysięcy tomów wybiera nieznaną sobie powieść "Cień wiatru" niejakiego Juliana Caraxa.

Zauroczony powieścią i zafascynowany jej autorem Daniel usiłuje odnaleźć inne jego książki i odkryć tajemnicę pisarza, nie podejrzewając nawet, iż zaczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia, która da również początek niezwykłym opowieściom, wielkim namiętnościom, przeklętym i tragicznym miłościom rozgrywającym się w cudownej scenerii Barcelony gotyckiej i renesansowej, secesyjnej i powojennej

- Dziękuję. -popatrzyłam się na niego. Patrzył na mnie z taką czułością, a ja miałam ochotę przywalić sobie w twarz.

-Nie ma za co słoneczko. Czytaj, ja się prześpię, bo czeka nas 2 godziny lotu- odparł posyłając mi uśmiech.

- Ok. Dziękuję Louis. - powiedziałam i zaczęłam czytać. Po chwili zauważyłam że Lou już śpi.

Boże ja mu tyle zawdzięczałam. Między innymi dwa razy mnie uratował. Nie zasługuje na niego. Powinien być z kimś normalnym, kto da mu się pocałować czy dotknąć. Byłby szczęśliwszy beze mnie. Przecież ja jestem jakaś nienormalna. Nie chciałam na razie o tym myśleć i odpłynęłam w lekturze.

Louis

Tak naprawdę nie spałem. Myślałem. Było mi żal Alice. Tyle moja ukochana przeszła, a on znów zjawił się w naszym życiu. Ja naprawdę myślałem, że go zabiję tam na miejscu. Jak można chcieć kogoś do tego zmuszać? Nie jestem w stanie tego zrozumieć. Muszę jej pomóc wrócić do dawnego życia. Nie wiem jak mogę jej pomóc. Nie mogę znieść myśli że moja dziewczyna boi się mojego dotyku. Poza tym nie chcę, aby czuła się jakaś dziwna. Nie chcę, aby się sobą brzydziła, bo tak do jasnej cholery nie powinno być.

- Mamo? Cześć to ja. Dawno nie rozmawiałyśmy. Nie, nic się nie stało. - zadzwoniła do mamy. Udawała że wszystko jest ok. - Tak. Właśnie wracamy. Cudownie. Tak, jest taki kochany, bardzo. Wiesz... Tak sobie myślałam że może bym do ciebie przyjechała na jakiś czas. Tak. Jeszcze dzisiaj. Czy z nim? Nie sama. Też cię kocham, do zobaczenia.

No tak teraz będzie ode mnie uciekać- pomyślałem- Czemu wszyscy muszą spieprzyć to co zbudowałem?! Czemu? Było dobrze. Wróciła do normalności i przestała się bać, to ten sku*wiel musiał wszystko spieprzyć. Teraz ona chce uciec , bo chyba tylko tak da się nazwać to co robi.

-Wyjeżdżasz?- zapytałem przez zaciśnięte gardło.

- Nie śpisz? - widać było że była zdenerwowana i przestraszona.

-Nie śpię- odparłem- Odpowiedz mi na pytanie.

- Mama prosiła żebym przyjechała do niej trochę bo się stęskniła.

-Aha. Jasne- znowu zamknąłem oczy, wściekły na cały świat

- Co? - widać, że była strasznie zaskoczona tym że nie spałem.

-Nic, czy ja coś mówię?- ledwo panowałem nad tonem głosu.

- Dobra, nieważne...

-Zgadzam się- przytaknąłem.

Po upływie 2 godzin dotarliśmy na lotnisko w Londynie. Wyszliśmy z samolotu i zamówioną taksówką pojechaliśmy do domu. Cisza, która między nami panowała co raz bardziej mnie denerwowała. Otworzyłem dziewczynie drzwi i wpuściłem do środka.

- Louis, ja od razu pojadę do mamy, powiedziałam jej że przyjadę jeszcze dzisiaj. - mówiła bardzo cicho, jakby było jej wstyd.

-Jedź- wzruszyłem ramionami idąc do salonu, gdzie o mało się nie przewróciłem.

Alice

Zrobiło mi się strasznie przykro po słowach Louisa. Jednak nie mogę mieć mu tego za złe. Odwróciłam się i wyszłam z domu. Zadzwoniłam po taksówkę, usiadłam na walizce i czekałam na pojazd, chowając twarz w dłoniach. Tak strasznie ich wszystkich pokochałam, a jedyne co robiłam to tylko sprawiałam kłopoty i rozczarowania.

-cholery przez was dostanę! Nie można nawet zostawić was na parę dni. Co tu się działo?!- usłyszałam wściekniętego Louis’a.

-Alice, wsiadaj do auta- rozkazał głos za mną

- Zaraz przyjedzie taksówka. - powiedziałam sama nie wiem do kogo, byłam strasznie skołowana.

-Wsiadaj, zawiozę cię. No już skarbie wsiadaj- To Louis. podszedł do mnie.

Wstałam i poszłam za Louisem który wziął moje rzeczy do jego auta.
- Dzięki. - powiedziałam tylko.

-Nie masz za co. Ja przepraszam aniołku- wyszeptał.

- Nie masz za co. - powtórzyłam jego słowa.

-Ja mam- upierał się.

- Nie, nie masz i nie mów że jest inaczej.

-Kocham cię.

- Ja ciebie też.- patrzyłam na krople na szybie auta.

Do mojej mamy nie było daleko. Gdy wychodziliśmy z auta Louis okrył mi głowę swoją kurtką, abym nie przemokła.

- Wejdziesz ze mną? - spytałam gdy staliśmy przed drzwiami do domu mojej mamy.

-A chcesz tego?- upewnił się.

- Nie miałeś okazji dobrze poznać mojej mamy.

-Nie, nie miałem- odparł lekko się uśmiechając

- No właśnie, poza tym strasznie się rozpadało. Nie chce żebyś jechał w taką pogodę.

-Ale to tylko kilka kilometrów przecież nic mi się nie stanie. - skrzywił się. On się chyba bał mojej mamy.

- Proszę cię, wiesz jak ja się te kilka kilometrów będę martwić? - otworzyłam drzwi i gestem ręki pokazałam żeby wszedł. - Jak trochę przestanie to pojedziesz.

-Dobra maleństwo. Ale ja się boję tej kobiety- wyszeptał oglądając się przez ramię na mnie.

- Nie masz czego, nie znam drugiej tak kochanej osoby jak ona. Nic ci nie zrobi, obiecuje. - powiedziałam do niego. - Mamo jestem!

-Oh córcia! Oo Louis. Dzień dobry- podała mu dłoń.

- Hej mamo, Louis chwile zostanie, bo strasznie się rozpadało.
- Tak, tak , oczywiście, nie trudno o wypadek w taką pogodę, wchodźcie dzieci, już wam robię ciepłej herbaty. Czy może wolisz kawę Louis? - moja mama już na wejściu się rozgadała

-Nie, ja raczej kawy nie mogę pić- odpowiedział lekko zawstydzony.

- Nie możesz...? - mama się zaciekawiła

-Za bardzo.. pobudzony jestem i wiem pani...wariuję.

- Hahahaha...Moje dziecko, to zostaniemy przy herbacie, dobrze? - moja mama zaczęła się śmiać i zaprowadziła nas do salonu, a sama udała się do kuchni.

-Jesteś jakiś zestresowany coś się stało?- zapytała rodzicielka chłopaka, ale ja go wyprzedziłam.
-Tatuś go przemaglował i się boi.

- Mnie się boisz Louis? - spytała nie dowierzając.

-Wie pani, pan Bob to bardzo...- przełknął nerwowo ślinę- Stanowczy mężczyzna.

- Tak, coś o tym wiem. No nie ważne, nie przejmuj się nim stary zgred martwi się o córeczkę. - powiedziała wychodząc z pokoju. Po chwili wróciła z herbatą i postawiła ją przed nami.

-Tak, oj nawet bardzo się martwi- zgodził się biorąc do ręki przezroczystą szklankę.

- Co tam u was, opowiadajcie mi tu ale to natychmiast. Louis? Bo od niej pewnie jak zwykle niewiele się dowiem. - wskazała na mnie głową.

-U nas raczej dobrze. Zabrałem ostatnio Alę w parę miejsc. Myślę, że ... że odpoczęła- bawił się nerwowo palcami.

- To świetnie. - ktoś zapukał do drzwi. - To pewnie sąsiadka oddać mi foremkę do babeczek, zaraz wracam. - i wyszła.
- Połamiesz sobie za chwile palce. - zwróciłam mu uwagę.

-Tak? A no tak- położył sobie ręce na kolanach.

- No właśnie. - zapadła niezręczna cisza, nigdy takiej między nami nie było.

-Dobra, przepraszam kochanie- odezwał się

- Za co?

-Obiecałem ci, że nikt cię już nie skrzywdzi i zawiodłem.

- Nie, wcale nie, nie mów tak. Proszę cię. Proszę nie mów. - prawie płakałam.

-Ale to prawda. Obiecałem ci..

- I dotrzymujesz słowa. Proszę cię nie obwiniaj się za to co stało się w Barcelonie. Nic mi nie zrobił i to dzięki tobie właśnie.

-Bałem się... bałem się, że jednak tak- z oka poleciała mu samotna łza.

- Myślałeś że on mnie....?

-Tak, bałem się że zrobił ci krzywdę.

- Nie zdążył. - powiedziałam cicho.

-O czym tak szepczecie gołąbki ?

- Tak sobie. I co, sąsiadka? -spytałam nerwowo.

-Tak sąsiadka sąsiadka . O słoneczko wyszło a może pójdziemy na jakiś spacerek co dzieciaki? Zabieraj tego swojego narzeczonego - zwróciła się do mnie - i idziemy.

Myślałam że ją zabije.
- To ty weź swojego psa. - powiedziałam do niej.
- Przecież nie mam psa.
- No właśnie mamo.

-A co to za różnica? Pff kocha cię to może być i tak nazywany-wzruszy​ła ramionami

- Ja nie bardzo mam ochotę na spacer.
- Tak, ja też już się chyba będę zbierać. - Louis wstał.
- Tak szybko? - moja mama dzisiaj przechodziła samą siebie.

-Tak muszę jeszcze Niallowi coś oznajmić. Jak coś to zobaczymy się na urazówce.

- O czym ty mówisz chłopcze ? Coś się stało Niallowi?

-Nic się z nim nie stało proszę pani. Jeszcze

- Louis o co ci chodzi? - moja mama się denerwowała.

-O nic. Muszę już. Celibatu mu się za chciało - mruczał pod nosem wkładając buty.

Moja mama pożegnała się z Louisem i poszła do łazienki. Ja pobiegłam za chłopakiem, który właśnie wychodził.
- Żartujesz z tą urazówką prawda? - powiedziałam przerażona

-Nie, kotku.

- Louis, to nie jest śmieszne.

-Przecież ja nie żartuję- położył mi delikatnie rękę na ramieniu.

Popatrzyłam na miejsce gdzie wylądowała jego ręka.
- Proszę cię nie rób niczego głupiego i uważaj na drodze. - cofnęłam sie o krok i delikatnie do niego uśmiechnęłam.

-Kocham cię - ścisnął moją dłoń i wsiadł do auta.

- Uważaj na drodze. Papa. - zamknęłam mu drzwi do auta i zaczęłam machać na pożegnanie.

Louis

Jechałem ostrożnie bo było dosyć ślisko. Musiałem poważnie pogadać z przyjacielem mimo że padałem na twarz po dzisiejszym dniu. Po chwili już wchodziłem do swojego domu. To było dziwne zachowywać taki dystans między mną a Alice.

Wiem nie mogłem od niej nic wymagać. Przecież rano przeszła druga próbę gwałtu

- Już jesteś. - usłyszałem Liama.

-No patrz tak wyszło. Rozumiem że już to ogarnęliście ?- zdjąłem z siebie kurtkę .

- Tak jest panie kapitanie. - do holu wpadł Niall.

-Ty .- wskazałem na niego palcem mierząc wściekłym wzrokiem - Masz przesrane.

- Dlaczego? No posprzątaliśmy przecież.

-Ja nie mówię o tym idioto!

- Powiedz o co ci chodzi, bo ku*wa w myślach nie czytam.

-Już ci mówię. Przez ciebie prawie spałem na podłodze bo żeś mnie wpakował w jakieś zakichane problemy! Myślałem że już mnie w ogóle do łóżka nie wpuści a to tylko i wyłącznie przez ciebie!

Horan zaczął się głośno śmiać.
- Czyli załatwiłem ci przymusowy celibat. Hahahaha, jestem z siebie dumny. Hahaha.

-Ja zaraz będę dumny przez ciebie jak ci ta facjatę zmienię w inne kształty! - popchnąłem go lekko na ścianę. Jeszcze trzymały mnie emocje po Marcu .

- Hahahahaha...., kurde stary, no sorry, co ci mogę powiedzieć. Haha... - cały czas się idiota śmiał.

-Nie wkurzaj mnie! Horan ja nie żartuje! Naprawdę dzisiaj o mało nie zabiłem jednego skur*iela.

- Też ci zakaz do łóżka mojej siostry załatwił?

-Nie! Prawie ją zgwałcił!- warknąłem .

- O kurwa. - usłyszałem tym razem Zayna.

-Biedna Alice, znowu przeżywać to samo. No ale przecież Marc jest w areszcie

-Jasne. Dupek uciekł teraz już jest w areszcie

- Moja biedna siostra. Jak mogłeś ją teraz samą zostawić?!

-Nie odzywaj się !- krzyknąłem do niego.

- Louis! Nie moja wina, że jej się to stało! Nie wyżywaj się na mnie do jasnej cholery! -darł się na mnie.

-Grrrr!- tylko tyle z siebie wydobyłem. Wybiegłem z domu trzaskając drzwiami.

Wsiadłem do auta i ruszyłem. Jechałem strasznie szybko, ale nie obchodziło mnie to. Byłem zły i tak naprawdę jakbym go spotkał to by już nie żył. Nie panowałem nad sobą tak jak w pewnej chwili nad kierownicą. Auto zaczęło tańczyć na mokrym asfalcie. Nie mogłem nic zrobić, pamiętam drzewo, a potem ciemność.

~~~~*~~~~~~

Kurczę, tekst nie chcę mi się zedytować i jest wyśrodkowany. Nie wiem dlaczego :(

Nie długo pewnie znów zmienię szablon. Proszę komentujcie wtedy szybciej dodamy kolejną część. ZAPRASZAM TUTAJ:   http://polskie-dziewczyny-w-londynie.blogspot.com/

POLECAM BLOGA:http://nieszczescie-wszczesciu-1d.blogspot.com/

A NO I ZAPRASZAM NA ASKA. TO TYLE. DO ZOBACZENIA :*