Historia zmienia nam życie

Lekarze pobrali mi maksymalną ilość krwi jaka była dozwolona. Mówiłem żeby wzięli więcej lecz przekonywali mnie że więcej już nie można. Jak ją tak i oni byli uparci. Leżałem w sali po pobraniu myśląc co będzie jak się obudzi. Co jej powiem, jak przeproszę za to jej się przeze mnie stało. Ciągle nie dochodziło do mnie że już mógłbym nie chodzić po tej ziemi. Moje dobijanie przerwali chłopcy.

-ej lou zostawiamy cię zdrowego a przychodzimy do ciebie leżącego w szpitalnej koszuli- zaśmiał się Niall.

- Oddawałem krew dla Alice. Ma rzadką grupę krwi, a ja jestem jej to winien.

-okay. To ty byś płuco oddał aby byśmy nie wiedzieli.

- Żyje tak? To nie róbmy afery. Zaraz będzie mi lepiej i będę mógł wstać. Pierwsze co zrobię to pójdę po dużą, mocną kawę.

-Nie będziesz pił kawy- zaprzeczył Liam.

- No ale ja tu usnę, a muszę być przytomny i iść się dowiedzieć jak przebiegła transfuzja. - powiedziałem Liamowi licząc iż zmieni zdanie.

-nie będziesz pił kawy-powtórzył .

Uznałem że nie na sensu się z nim kłócić i zaprzestałem dalszych protestów . Po kilku chwilach moje powieki zaczęły opadać . Zasnąłem pomimo głośnych rozmów moich przyjaciół .

~tydzień później~

Transfuzja przyniosła oczekiwane skutki i stan Ali się poprawił. Miałem nadzieję że to znak tego że wszystko zmierza w dobrym kierunku i dziewczyna w końcu się obudzi. Przychodziłem do niej codziennie. Czasem wpadali chłopcy. W ogóle to całe miasto żyło ta strzelanina a nawet cały świat a Alice była bohaterką . Była szczególnie moją bohaterką. Dzięki niej jeszcze żyje. Będę jej za to wdzięczny do końca życia. Mam nadzieję że nie będzie musiała go ratować po raz kolejny. Chciałbym wreszcie zobaczyć jej oczy jej uśmiech i usłyszeć jej głos. Móc z nią porozmawiać i ją poznać. Mam nadzieję że będę mieć na to szansę.

-panie tomlinson- usłyszałem głos lekarze którego już znałem.

- Tak?

-pani Alice właśnie się obudziła.

-Jak to?Mogę do niej iść?- zapytałem podekscytowany.
Wreszcie będę mógł z nią porozmawiać, przeprosić i podziękować.

-Nie wiem czy to dobry pomysł - powiedział lekarz

-Błagam pana- jęknąłem błagalnie.

No dobrze ale tylko na 5 min .

-Dziękuję- uściskałem go i wbiegłem do sali dziewczyny.
Leżała na tym łóżku blada i zdezorientowana. Stałem tam chwilę i po jakiś zdołałem  coś powiedzieć.

-Cześć Alice- uśmiechnąłem się delikatnie.
-Żyjesz..- wydusiła- Udało się- miałem wrażenie, że oddycha z ulgą.

Widać było że nad czymś myślała

 - złapali tego mężczyznę ?

-nie wiem . Boże czemu ty to zrobiłaś ?

-impuls. Jak pomyślałam że ten gość może cię zastrzelić to stwierdziłam że lepiej dla wszystkich będzie jeśli zamiast ciebie oberwę ja .

-Dziewczyno co ty mówisz? Mogłaś się zabić. Dla mnie, chociaż mnie nie znałaś, a wtedy Niall nie dowiedziałby się że ma siostrę,

-Niall wie ?! - spytała jakby to było niemożliwe .

-Nie wie i proszę nie denerwuj się tak, bo miałaś transfuzje- poprosiłem

- dobra już jestem spokojna .

- Dzięki, bo wiesz jednak trochę się martwiłem.

- ty o mnie ? Przecież ty mnie nawet nie znasz .

-A ty mnie znasz? Uratowałaś mi życie, ryzykując swoje.

- no bo sam pomyśl . Jesteś sławny, masz miliony fanek na całym świecie, przyjaciół i dużą kochającą rodzinę. Wyobraź sobie twoje małe siostry dowiadujące się o twojej śmierci. - powiedziała jakby to było najoczywistszą rzeczą na świecie .

-Alice, wiem, ale wiesz co bym czuł, gdybyś umarła? Gdybyś zostawiła mnie bez słowa podziękowania tobie?

-Ale żyje a ty mi już podziękowałeś .

- O nie kochana ja ci jeszcze nie podziękowałem. Oprócz mojej krwi...- nie dokończyłem bo mi przerwała.

-Twojej krwi?- wydukała.

Momentalnie pobladła, chociaż nie wiem czy do końca było to możliwe, bo i tak wyglądała jak ściana.
- Oddałeś krew, która była mi potrzebna?

-Tak. I oddał bym więcej, gdybym tylko mógł- odparłem bez skrupułów.
Pierwszy raz spojrzała na mnie głęboko niebieskimi oczami. chwili potrwało, aż wróciłem do rzeczywistości.

- Jesteś nienormalny! - zaczęła krzyczeć. - To znaczy jestem ci wdzięczna za to co zrobiłeś ale zapamiętaj sobie że nie musisz nic dla mnie robić. - powiedziała już ciszej i spokojniej.

-Ty jesteś nienormalna! Będę ci wdzięczny jeszcze do końca swojego życia! I słuchaj mnie uważnie- spuściłem z tonu- Należy ci się więcej niż myślisz, a ty nie jesteś mi za nic wdzięczna,

- Ale ja na prawdę niczego od ciebie nie chce. Proszę cię podziękowałeś mi teraz po prostu żyj dalej jakby nic się nie stało.

-Nie, bo stało się dużo- przysiadłem obok niej i po prostu lustrowałem wzrokiem. Miała piękne blond włosy, lekko roztrzepane i była nieco podobna do Niall'a. Oczy były tak samo niebieskie jak ocean. Mimo sytuacji w jakiej się znajdowała, była radosna.

- Dlaczego mi się tak przyglądasz? Mam coś na twarzy? . -spytała zdziwiona.

-Jesteś....piękna jesteś- odpowiedziałem jej szeptem.
Sam się sobie dziwiłem za taką szczerość.

Dziewczyna momentalnie poczerwieniała. Słodko przy tym wyglądała.
- Dzięki, ale chyba nie myślisz że ci uwierzę. Aż tak źle ze mną nie jest.

-Ale ja mówię poważnie. Jesteś urocza. Dobra ja jeszcze tu przyjdę, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz, ale muszę już iść.
-Louis...
-Tak?
-Nie mów mu- poprosiła

Nie byłem pewien o co jej chodzi.
- Ale komu i o czym mam nie mówić?

-Niall'owi.

-uważam że powinien wiedzieć ale to twoja sprawa i ode mnie się tego nie dowie możesz być tego pewna .

-Ależ on się dowie- zaprotestowała- Ale ja chcę mu to powiedzieć, albo tata.

- rozumiem . Jak już mówiłem ja mu nie powiem.
- dzięki, doceniam to .

Alice

Leżałam w tej sali zdając sobie sprawę co zrobiłam. Mogłam przyznać, że wykazałam się odwagą i nie żałowałam tego. Powiem więcej. Zrobiłabym to jeszcze raz. Po rozmowie z Louisem, stwierdziłam że chciałabym go lepiej poznać. Jest miły, opiekuńczy i bardzo przystojny. Trochę skrępował mnie stwierdzeniem, że jestem piękna. Był strasznie szczery i widać, że mu zależało. Nie brakuje mu pewności siebie, czym zdecydowanie różni się ode mnie. Ja testem bardziej skryta i nieśmiała.

Moje rozmyślania przerwał wchodzący do sali tato.
- Cześć tato. - uśmiechnęłam się lekko.

-Jezu Alice...wiesz jak się martwiliśmy? Możesz czasami działaś mniej spontanicznie?

- też się cieszę że cię widzę. - powiedziałam próbując rozśmieszyć mojego zatroskanego tatusia .

Uśmiechnął się, ale jego oczy nadal były smutne i przestraszone.

- Tato na prawdę nic mi nie jest, proszę nie martw się już.

- Louis też mógł!

-mogłaś krzyknąć- wtrąciła moja mama.

- nie było cię tam, nie wiesz co tam się działo. Nikt by mnie nie usłyszał nie mówiąc już o zrobieniu czegokolwiek.

-Dobrze, spokojnie- pocałowała mnie w czoło- Lou zaproponował, że zabierze że cię do nich. Do domu One Direction.

- Ale po co? Przecież mówiłam mu żeby zapomniał. Bardzo go polubiłam ale nie chce by czuł się do czegoś zobowiązany.

-Nie dyskutuj. Poznasz ich, bliżej swojego brata.

- Czyli on już wie? Obaj wiedzą?

- Ale on tego chce? - nie byłam pewna co do tego pomysłu.-Nie wiedzą, ale to nie zmienia faktu, że go poznasz- odpowiedział tata.

-Ale że kto?- spytała zdezorientowana mama- Chłopcy się zgadzają, abyś z nimi zamieszkała. Lou i Zayn są ci wdzięczni.

- Wariaci - zaczęłam się śmiać.

-Zgadzamy się z tobą. Już za dwa dni cię wypuszczą.

- Wreszcie, mam już dość tego miejsca, chociaż dopiero się obudziłam.

-Rozumiemy cię. No my się już będziemy zbierać. Papa- rodzice pocałowali mnie na pożegnanie i opuścili salę.

Po wyjściu rodziców strasznie się nudziłam. Telefon zostawiłam w domu, książek nie miałam. No dosłownie masakra. Nie na sensu znosić tu moich rzeczy skoro za niedługo mam stąd wyjść . Leżałam i podziwiałam konstrukcję sufitu. Naprawdę mi się nudziło. Nie miałam pojęcia co z sobą zrobić.

-wiedziałem, że będziesz się nudzić - usłyszałam męski głos i odwróciłam głowę w stronę drzwi.

- Słucham? - nie wiedziałam jeszcze do kogo kieruje to pytanie.

Po chwili w sali pojawiła się postać mojego louisa. Wróć. On przecież nie jest mój.

-To ty. Jak widzisz jestem bardzo zajęta więc mam nadzieję że przychodzisz w czymś ważnym skoro przerywasz mi moje ambitne zajęcie - mówiłam śmiejąc się

-jasne. Podziwianie sufitu to ambitne zajęcie ?- zapytał kpiąco .

- oczywiście .

-yhym . Piękna wiesz że za dwa dni zamieszkasz z 5 chłopakami ?

- Czyli rodzice nie żartowali......c​zekaj, czekaj jak ty do mnie powiedziałeś?

-piękna?

- Nie byłam pewna czy dobrze usłyszałam

-ah to będę głośniej mówić - odpowiedział udając powagę.

Nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem
- jak ty to robisz że zawsze potrafisz mnie rozśmieszyć ?

-no wiesz ma się ten dar- wypiął dumnie pierś do przodu.

- w takim razie widzę że masz wiele talentów. Śpiewasz, rozśmieszasz ludzi. Pochwał się jakie jeszcze talenty skrywasz .

-umiem uwieść dziewczynę wiesz?

- Tak? I co przydatna jest ta umiejętność? - spytałam ciekawa jego odpowiedzi.

-bardzo. Uwieść je tak aby się zakochały to jest talent- odparł uśmiechając się zawadiacko.

- I co, dużo dziewczyn już tak w sobie rozkochałeś?

-a chcesz być kolejną?

Sprytny jest.
- To nie jest odpowiedź na moje pytanie.

-wszystkie nastolatki lecą na mnie.

- Może ja nie jestem jak wszystkie. - powiedziałam lekko się uśmiechając.

-nie. Ty jesteś wyjątkowa.

Zatkało mnie. Przecież ten chłopak. Nie jakiś inny, tylko właśnie ten, taki kochany i cudowny powiedział mi że jestem wyjątkowa.
- Nie musisz gadać takich głupot, dlatego że chcesz być miły.

-ja nigdy nie gadam głupot skarbie zapamiętaj to- puścił mi oczko .

- W takim razie jesteś dobrym aktorem. Na prawdę będę z wami mieszkać?

-nie denerwuj mnie i taka prawda.

- To ty mnie nie denerwuj bo ponoć mi nie wolno się denerwować i dlaczego mam z wami mieszkać bo jeszcze nikt nie raczył mnie oświecić.

-aa po to abyś ... no nie chcesz mieszkać z one direction ?

- Hahaha... No tak każda dziewczyna dała by się zabić za to.

-muszę się jakoś odwdzięczyć a jak będę cię miał przy sobie to będzie mi łatwiej.

- Ale ja ci już mówiłam że niczego od ciebie nie chce. Od jesteś mi nic winien. No i kto powiedział że ja się na to zgadzam?

-za dużo gadasz nie powinnaś oszczędzać ruchów swoich ust?

-Ust? Pierwsze słyszę. Co ci przeszkadza że tyle używam moich ust? Zatkaj sobie uszy jak ci się nie podoba- Dokończyłam.

-aleś ty drażliwa . Mogłabyś tak wszystkiego nie rozbijać na części pierwsze?

- Ale jesteś. Ja ci tu wymieniałam twoje talenty, ty co...?

-wybacz. Po prostu jak mówisz to ją się wyłączam. Masz taki delikatny głos

- Przecież żartowałam. Ty serio próbujesz mnie zbajerować?

-nie. Mówiłem ci że ty jesteś wyjątkowa- odparł.

- Przestań, to ty jesteś idealny. Miły, opiekuńczy, zabawny i jeszcze kurde przystojny.

-ty jesteś miła delikatna wrażliwa i jeszcze kurde piękna.

- Jesteś dużo lepszy ode mnie.

-nie. Ty jesteś lepsza. Dobra kłócimy się już pół godziny. To co chcesz robić ?

- Cokolwiek ale błagam wymyśl coś bo ja tu umrę z nudów.

-będziemy śpiewać.

- Ale ja nie umiem.

-jesteś siostrą nialla? Jesteś, więc śpiewamy. Jaką lubisz piosenkę

- Hmm... Może more than this? Ale to na prawdę nie jest dobry pomysł. Co jeśli Niall na talent po mamie?

-śpiewamy- zignor​ował mój jęk i zaczął nucić odpowiednią melodię

Jakoś doszliśmy do końca piosenki. Byłam pewna że Louis nigdy więcej nie zaproponuje mi śpiewania. A właśnie. Jaki on ma głos. Jeszcze jak śpiewał to patrzył mi w oczy. Jakie on na oczy. Nie no nie mogę prosiłam go żeby o mnie zapominał to nie on najpierw pozwolił żebym go polubiła(?), a potem mnie podrywa.

-pięknie śpiewasz- skomentował przysiadając obok i łapiąc za dłoń.

- i znowu zmyślasz mój drogi .

-nie zmyślam . Skarbie znam się chyba na tym i słyszę.

- nie będę się w tobą kłócić tylko dlatego że mi się nie chce .

-eh ty. To co teraz pani proponuje?

- opowiedz mi o sobie .

-ale co tu chcesz wiedzieć słońce ?

.- wszystko .

-no ale...eee dobra. Wiesz że kocham muzykę . Mam 5 sióstr. Uwielbiam zabawiać ludzi i rozmawiać z pięknymi i inteligentnymi dziewczynami

- to co ty tu jeszcze robisz ?

-rozmawiam właśnie z taką jedną równie śliczna.

- ale przecież tu jestem tylko ja skarbie - jak on może to ja też .

-no i właśnie o tobie mówię kochanie- znowu się uśmiechnął a mnie aż przeszedł dreszcz.

- szybko nam idzie . Czułe słówka, wspólne zamieszkanie, aż boję się pomyśleć co będzie za jakiś czas . Szybki ślub i gromadka dzieci - zaczęłam się śmiać .

-czekaj to może ją skończę do jubilera żebyś się później po ślubie nie upominała że ci pierścionka nie dałem?- zasugerował.

Znowu wybuchłam śmiechem. Ja po prostu z niego nie mogę. Jego teksty są czasem dobitnie zabawne.

- dobra, koniec tych wygłupów. Czyli prosto ze szpitala jadę do was?

-tak tylko nie wiem czy proste bp chyba miniemy parę zakrętów- wzruszył ramionami.

-Haha Jezu człowieku ja ci kiedyś coś zrobię. Ale jesteś zabawny. Chłopcy już wiedzą? - spytałam już trochę poważniej.

-że z nami zamieszkasz?-  zapytał chcąc się upewnić.

- Tak. -no to wiedzą inteligencie.

- Dzięki. Ale jesteś miły... Nie na co, wiesz jak skomplementować dziewczynę.

-no jak ci mówię że jesteś piękna to mówisz że zmyślam.

- Dobra nie ważne. Co robimy?

-Ja chcę, żebyś coś zaśpiewała- chłopak upierał się przy swoim.

- Lepiej dla wszystkich będzie jak ja się już zamknę.

-eh dobra śliczna wybacz. Lecę zająć się twoimi rzeczami.

- Hej... No przecież sama mogę to zrobić. Jak już wyjdę oczywiście.

-nie!- warknął - a teraz skarbie ode zanim się zdenerwuje .

- Ok... To pa.
Czasem naprawdę go nie rozumiem, ale przecież nie znam Louis'a długo.Dlaczego się tak zdenerwował? Przecież nic złego nie powiedziałam ani nie zrobiłam.

 ~~~~~~~*~~~~~~~~

Przepraszam od razu  za błędy! Wybaczcie, po prostu trudno jest wszystkie wyłapać. Wiecie kopiuj wklej i popraw. No więc, mamy II część. Następne już na was czekając, więc komentujcie. dziękujemy za ostatnie opinie.