Historia sobie z nasz żartuje

 ALBUM ZOSTAŁ UZUPEŁNIONY ZDJĘCIAMI Z NORWEGII

 http://alicehoran-album.blogspot.com/

Lot minął nam bardzo szybko. Kilka minut później staliśmy na chodniku w Oslo.

- Gdzie teraz? - spytałam chłopaka.

-królewno idziemy do hotelu.

- Słusznie, zaraz będzie ciemno.

Podniósł mnie a na ramię przerzucił sobie torbę z naszymi rzeczami. Postawił dopiero przy recepcji w hotelu. Wszyscy się na nas gapili. Miałam to w nosie. Weszliśmy do naszego pokoju.

-Idziesz się wykąpać?- zapytał kładąc dłonie na moich biodrach.

- Tak, właśnie to zamierzam uczynić.

-No to idź - klepnął mnie delikatnie w tyłek i puścił.

- Zboczeniec - powiedziałam zamykają się za sobą drzwi do łazienki.

Rozwiązałam włosy spięte w kok i rozebrałam się. Prysznic rozluźnił moje ciało. Czułam się cudownie. Umyłam się dokładnie i spłukałam szampon z włosów.

Wyszłam z kabiny i użyłam hotelowych ręczników, aby się osuszyć.

Ubrałam szlafrok, bo zapomniałam piżamy i wyszłam z łazienki. Louis oglądał wiadomości.
- Możesz iść teraz ty - powiedziałam i zaczęłam rozczesywać mokre włosy.

-No idę idę - szedł w stronę łazienki cały czas patrząc na mnie.

- Bo w ścianę wejdziesz.

-Jezu jaka ty jesteś piękna- skomplementował mnie a potem wszedł do małego pomieszczenia.

- Nie podlizuj się !

Położyłam się na łóżku nawet nie przebierając w piżamę tylko nadal będąc w szlafroku. Ja nie wiem jak mu się mogły podobać moje nogi?Krzywe i takie nijakie. Wyszedł wybierając włosy ręcznikiem.

- Fajne ręczniki tu mają. Duże i miękkie. - powiedziałam do niego.

-No a ee czemu gadamy o ręcznikach- podszedł do mnie i usiadł obok.

-Bo są fajne.

-okay- zbliżył się do mnie składając pocałunki na mojej szyi.

- Wiesz, że jak się z kimś rozmawia to grzecznie jest patrzeć w oczy - podniosłam jego podbródek na wysokość mojej twarzy.

-Ale ja z tobą nie rozmawiam kochanie - podłożył rękę pod moje nogi i posadził moje ciało na swoich kolanach.

- Wiesz, że powinnam się obrazić że nie chcesz ze mną rozmawiać?

-Chcę z tobą rozmawiać tylko nie teraz- całował mój dekolt więc odchyliłam się do tyłu.

- Zmęczony jesteś pewnie w takim razie. - śmiałam się.

-Zaraz się przekonasz- położył się na łóżku przesuwając mnie na siebie.

- No dobra - zaczął bawić się paskiem od mojego szlafroka.

Rozebrał mnie z jego cały czas całując każdy skrawek mojej skóry.

- Będziesz się zabezpieczał? - spytałam kiedy już oboje nie mieliśmy na sobie nic.

-A chcesz mieć dzidziusia?

- A ty?

-Twój ojciec mnie zabije.

- Wydaje mi się że nie jest tak głupi że ci uwierzył na słowo co do tego że będziemy sypiać w dwóch pokojach.

-Ale ci dziecko przed ślubem zrobię.

- Czyli nie ,chcesz i już.

-Poczekajmy.

-Dobra, nie muszę być już mamą, uwierz.

-I tak byś była piękna- odpowiedział całując okolice moich piersi.

- Powiedzmy że ci wierzę. - wrócił do moich ust.

 Było mi z nim tak dobrze.

Obudziłam się w ramionach Louisa który już nie spał.
- Co tam? - spytałam.

-Właśnie podziwiam moje cudo

- Oj tam, oj tam. A poza tym?

-wyobraziłem sobie nasza córkę.

- Co cię tak wzięło? - to było takie słodkie

-No bo ty jesteś taka urocza i piękna.

- I jak to się ma do naszej córki, której na razie nie będziemy mieć.

-że będzie tak samo piękna jak ty. Wiesz że chce być z tobą do końca swojego życia?- odgarnął mi grzywkę .

- Tego jeszcze nie słyszałam. I nie, nie wiem tego. Wiem za to że ja nie wyobrażam sobie już życia bez ciebie.

-Tak myślałem-uśmiech​nal się cwaniacko-Ale tak na poważnie to strasznie mi na tobie zależy i już nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić.

Nic już nie mówiłam tylko go pocałowałam. Tak strasznie go kochałam. Odepchnęłam go delikatnie.
- Idziemy na śniadanie?

-Zaraz, tylko zmienię ci opatrunek.

- Muszę go jeszcze w ogóle nosić?

-Ja mam to wiedzieć aniołku ?- zapytał ubierając spodnie.

- No ty przecież jesteś od tego specjalistą. Ja to robiłam tylko kilka razy, kiedy - posmutniałam na to wspomnienie - kiedy nie pozwalam tobie.

-No to dzisiaj już go nie zakładamy- podniósł mój podbródek-Smyku nie przypominaj sobie. Jestem ja, a jego nie ma.

Pocałowałam go szybko i owinięta w kołdrę poszłam do łazienki.

Ogarnęłam się ale zapomniałam wziąć ubrań więc mogłam liczyć tylko na łaskawość Louisa .
- Kochanie, bądź tak dobry i przynieś mi ciuchy które leżą na krześle! . - krzyknęłam żeby usłyszał.
-A nie możesz sama wyjść?! Nie to żeby coś..- odkrzyknął
-no przynieś -jęknęłam
Po chwili wszedł do łazienki.
-Buzi...
- Ale ty mi tylko ciuchy przyniosłeś- powiedziałam wskazując na ciuchy które trzymał.
-Dam ci jak mi dasz buzi- tak mój Louis i szantaż to bliskie sobie osoby.
- Materialista - powiedziałam muskając jego usta. -Nie słyszałeś że można coś zrobić bezinteresownie?
-Słyszałem ale na taką nagrodę warto użyć szantażu - uśmiechał się oddając pocałunki.
- Miał być jeden - powiedziałam kładąc rękę na jego usta, czym się wręcz oburzył.
-Ja ci dam jeden- cmoknął mnie jeszcze raz i wyszedł. Dobrze że sam to zrobił bo musiałabym go wypchnąć.
Ubrałam się, pomalowałam i wyszłam z łazienki do pokoju. Louis czymś się bawił. Nie byłam w stanie dostrzec co to było bo siedział do mnie tyłem.
-Co robisz?-zapytałam kładąc mu dłonie na ramionach.
Był tak zajęty ,, tym czymś" że nie reagował na moje słowa.
- Louis!. - odwrócił głowę w moją stronę. - Co robisz? - ponowiłam pytanie.
-Bawię się pilotem-odparł-zakładaj buty, bierz aparat i idziemy na spacer.
- Dobra, ale gdzie konkretnie?- usiadłam chłopakowi na kolanach.
-Maleństwo zwiedzimy Oslo. Ubierz jeszcze kotku sweter bo nie chcę abyś była chora na święta-odpowiedział całując mnie w czoło.
- Tak tato .- powiedziałam udając poważną.
-Nie jestem twoim tatą. W życiu- zatrząsł się.
- Dobra, zbieramy się. Wstawaj. - wzięłam go za rękę i wyszliśmy z hotelu.
Wyszliśmy na ulicę Oslo. Gdzie nie gdzie był już śnieg ale nie padało. Szczęśliwi szliśmy za rękę robiąc sobie Zdjęcia przy ciekawszych obiektach. Znaczy to ja bardziej pozowałam a on mi robił zdjęcia.

Śmialiśmy się prawie cały czas. Ludzie na nas patrzyli jak na wariatów. Ale nam to nie przeszkadzało. Zrobiłam dzisiaj więcej kilometrów niż przez całe swoje życie.

-Wracamy kochanie?- zapytał biorąc mnie na ręce.

-Jestem za i jestem strasznie zmęczona.

-No widzę i oczka ci się zamykają.

Weszliśmy do hotelu, kierując się do naszego pokoju.

-Jakieś plany na jutro?- spytałam siadając na łóżku.

-Znowu będziemy zwiedzać malutka i co tylko chcesz.

-Teraz chcę..nie wiem co chcę- zrobiłam smutną minkę.

-Nie wiesz co chcesz- zamyślił się- A spać moje kochanie nie chce?

-o ja właśnie nie wiem co chcę, w tym jest problem. Trochę chce mi się spać, ale nie zasnę.

-Czemu nie zaśniesz?- zapytał jak zwykle układając moją głowę na swoich kolanach,

-Nie wiem, ale czuję że nie zasnę i już.

-Eh ty. Jesteś głodna?- spytał bawiąc się tym razem moimi włosami.

-Trochę.

-To chodź zejdziemy na dół na kolację, skarbie. Musisz jeść, bo jesteś za chuda.

-Ok. Tylko jak będę zasypiać to mnie trącaj.

-Dobra piękna. Ja zejdę i przyniosę ci tutaj. Chociaż nie dawno jedliśmy obiad, ale się nie wtrącam- oznajmił wstając.

-Okay, okay, już tak nie marudź.

-Nie marudzę- burknął i wyszedł z pokoju. Położyłam się na łóżku i wpatrywałam w biały sufit.

Nagle ten sufit stał się bardzo interesujący. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

-Louis zobacz to nasza córka- pokazałam chłopakowi nasze dziecko.

-Śliczna.

-Jak ją nazwiemy?

-Jak tylko chcesz kochanie- posłał mi ciepły uśmiech.

-Chce, żebyś ty wybrał- podałam mu małą.

-Aniołku mój jak cię tata ma nazwać co?- zwrócił się do maleństwa- A może Caroline?

-Zgadzam się. Wiesz, że jest do ciebie podobna?

-Ala otwórz oczka.

Zobaczyłam mojego Louis’a i dotarło do mnie, że to wszystko mi się śniło. Nie wiem dlaczego, ale zrobiło mi się smutno z tego powodu. Była taka śliczna i sposób w jaki Louis na nią patrzył był cudowny.

-Co ci się śniło misiu?- zapytał tuląc mnie w swoich ramionach- Kto jest do mnie podobny?

-Nie wierzę, że znowu gadałam przez sen. Nie będziesz się śmiał jak ci powiem?

-Oczywiście, że nie najdroższa. Opowiedz mi swój sen.- poprosił ładnie.

-Śniła mi się nasza córeczka- powiedziałam cicho- Nawet nie wiesz jaka była śliczna i podobno do ciebie. Nawet ją nazwałeś.

-Tak? Jak ją nazwałem kotku?

-Caroline- uśmiechnęłam się do niego.

-Pięknie- pocałował mnie.

Tak czule i delikatnie.

-Mi też się podobało. Nie ważne z resztą- pocałowałam go znowu.

-Ale będziemy mieć kiedyś taką gwiazdeczkę no i oczywiście syna. Bo ja muszę mieć syna.

-Oczywiście- powiedziałam uśmiechnięta.

-No ja mam nadzieję. Dobra jedz kolację i możesz iść spać- odpowiedział podając mi talerz z omletem. Omlet na kolację..ciekawe.

-Mi się już nie chcę spać. Właściwie to długo śniłam?- zaczęłam jeść posiłek.

-Dwie godzinki. Zszedłem na dół do kuchni, aby ci odgrzali. Ale co ty będziesz w nocy robić jak się wyspałaś?- zapytał ziewając.

-Pewnie czytać książkę, skoro ty jesteś śpiący- zaczęłam się głośno śmiać.

-No niestety. Tym razem mnie musi zastąpić książka i znaleźć ci zajęcie. Jezu czemu mnie tak plecy bolą.

-Jak mus to mus. Nie wiem.

-No tak. To przez ciebie- jęknął rozmasowując krzyż, a potem zasyczał z bólu.

Chyba miał jakiegoś siniak i to mi mówią, że jestem sierota.

- Mój biedny, no ale co ci się stało kochanie?

-Podrapałaś mnie wczoraj- wykrzywił się złośliwie

- Przepraszam - pogłaskałam go delikatnie po plecach.

-Nie!- pisnął prostując się.

- dobra, już nie dotykam.

-Dzięki- pocałował mnie w policzek i zaczął się rozbierać, kiedy ja mogłam podziwiać jego umięśnione ciało. Założył dresowe spodnie, ale koszulki nie.

Miał naprawdę podrapane te plecy. Było mi głupio że to ja mu to zrobiłam.
- Jejkuś serio może cię boleć. - prawie pisnęłam.

-Trochę...eh tam przeżyję.- mrugnął do mnie ostrożnie się kładąc.

-Jakby nie było sam jesteś sobie winien.

-Co?!

- Nie, nic idź spać.

- Jasne- ziewnął kładąc się na poduszki.

- Kolorowych. - powiedziałam krótko.

Wyciągnęłam z walizki książkę, ale nie mogłam się skupić. Ciągle w mojej głowie pojawiała się wizja rodziny. Ta mała śliczna istotka, która tak ufnie się do mnie tuliła. Ten uśmiech na twarzy Louisa kiedy ją zobaczył. Chciałam to przeżyć, jednak ile razy o tym rozmawialiśmy Lou nigdy nie powiedział tego wprost ale miałam wrażenie, że tego nie chce. Chociaż mogłam się mylić, nie wiem nie czytam w jego myślach. widać, że bardzo lubi dzieci. Czy będzie chciał mieć kiedyś swoje ze mną? Czas pokaże. Odłożyłam lekturę, przebrałam się w piżamę i wtulona w ukochanego spróbowałam zasnąć.

Louis

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Alice jeszcze spała, leżąc tuż obok mnie. Wstałem i nic na siebie nie ubierając poszedłem otworzyć. Zobaczyłem Nialla i jego tatę

-Dzień dobry Louis- pan Horan uśmiechnął się, ale jakoś tak dziwnie. Ciarki przeszły mi po plecach.

Zorientowałem się że stoję w samych spodniach.
- Dobry, co was tu sprowadza jeśli mogę wiedzieć?

-Przyjechaliśmy obadać sytuację- wtrącił blondynek. Jemu to miałem ochotę przywalić w tej chwili.

- W sensie? Bo nie bardzo rozumiem. Może zejdziemy na dół do restauracji, żeby Alice nie obudzić. Tylko narzucę jakąś bluzkę i możemy iść.

-Jak chcesz- Niall wzruszył obojętnie ramionami, odwróciłem się będąc pewny, że zobaczę rysy na moich plecach.

Poszedłem, wziąłem bluzkę i razem zeszliśmy do restauracji hotelowej. Usiedliśmy przy stoliku.
- Więc? - spytałem.

-Przyjechaliśmy zobaczyć jak tam u was- wytłumaczył brat Alice.

- Wszystko jest w najlepszym porządku. - zapewniłem ich.

-Przestrzegasz zasad?- odezwał się tata rodzeństwa.
-A i co ci się w plecy stało?- dorzucił Niall.

- No się podrapałem chyba nie? Widziałeś przecież. Po co pytasz bałwanie, od kiedy żeś się taki troskliwy zrobił?

-No masz czerwone rysy więc pytam- odparł oburzony

- Ty się tak nie interesuj. - powiedziałem krótko.

-Lou nie odpowiedziałeś mi synu na pytanie- wtrącił Bob

- No bo odpowiedź jest oczywista proszę pana.

-Czyli?

- Tak proszę pana.

-Dobra dobra. Pamiętaj że ten na górze wszystko widzi. Zjem jeszcze z wami śniadanie i jadę do Irlandii z powrotem.

- Nie poczeka pan na Alę? -spytałem udając rozczarowanego.

-Nie. Nie no dobrze już jadę. Pa synu do widzenia Louis.

- Do widzenia. - wstałem i uścisnąłem rękę ojcu Nialla.

Dopiero teraz się zorientowałem że chłopak został a nie wrócił z ojcem.

- A tyyy...? - spytałem.

-no ja zostaję - uśmiechnął się.

- Że przepraszam?! - krzyknąłem. - Po cholerę mi ciebie tutaj.

-Wakacje mam- odparł spokojnie.

- I musisz je spędzać je tutaj?

-Mam was mieć na oku więc wykonuję zadanie.

- Nie wierze! - opadłem na krzesło.

-w co? mam was kontrolować i tyle- wzruszył obojętnie ramionami .

- Ty kurde chyba na mnie nie doniesiesz.

-na razie nie mam za co ale czy ja doniosę czy nie, to Bob i tak się dowie.

- Ciekawy jestem kurwa jak.

-No wiesz są sposoby. A poza tym jestem ciekaw, zwłaszcza twojego życie int...- zmroziłem go wzrokiem

- Nie wytrzymam. - walnąłem głową w stół.

-Ale w czym ja ci przeszkadzam?- zapytał niewinnie

- Spierdalaj Horan, pożałujesz jak będziesz miał dziewczynę, zobaczysz.

-A i też jakbyś mógł to może wynajmij sobie drugi pokój co?

- No nie wiem, nie wiem..., a co? Będę ci w czymś przeszkadzać?

-Tak. Jesteś nie wyżyty a moja siostra może ucierpieć. Poza tym miałeś przestrzegać zasad.

- Stary, no ja cię proszę... - powiedziałem mając głowę w dłoniach.

-No co co? Bo nie mam racji?

- Powinieneś być chyba po mojej stronie.

-Powinien ale...-ściszył głos - boję się mojego taty a..- już miał normalny ton- Alice jest moja siostrą i wiesz dziwne uczucie być w drugim pokoju jak ty pieprzysz moje rodzeństwo.

- Nikt ci tu nie karze być.

-No w tym problem że tak- odpowiedział.

-No przecież…a zresztą- machnąłem na niego ręką.

-No to ja idę do siostry, a ty idziesz do recepcji- oznajmił wstając.

-Znalazł się zatroskany braciszek- mruknąłem odchodząc.

Alice

Przewróciłam się na drugi bok otwierając oczy i licząc, że zobaczę swojego chłopaka.

Jednak jego nie było. W  ogóle nie było go w pokoju. Gdzie on znowu polazł?! Wstałam i się ubrałam. Zeszłam do recepcji, aby spytać czy może nie wychodził. Gdy byłam już na dole zobaczyłam jak Louis rozmawia o czymś z panią zza blatu.

-Co ty robisz?- zapytałam podchodząc do niego.

- poczekaj chwilę - powiedział. Odeszłam kawałek a po chwili dobiegł do mnie Lou.
- Co robiłeś? .

-Zamawiałem pokój- odparł nawet mnie nie przytulając.

-Dla? - spytałam zdziwiona.

-Dla mnie..

-Dla ciebie? Przecież ty masz pokój ze mną. Już masz mnie dość?

-Nie mam cię dość kochanie, ale twój brat przyjechał- wytłumaczył obejmując mnie w talii -Podobno poszedł do ciebie.

-No to się minęliśmy. Ale ty nigdzie nie idziesz- cmoknęłam go w usta.

-Twój tata też tu był- oznajmił biorąc mnie na ręce i niosąc do restauracji.

-Zabiję ich- powiedziałam wkurzona.

-No twój braciszek z nami został jako przyzwoitka- odparł sadowiąc mnie przy stole.

-Co za…- przecież ja nie jestem małą dziewczynką.

-Oni się o ciebie martwią. Jedz śniadanie maleństwo.

-Dobra, ale Horana wywalimy z pokoju, a ty zostaniesz.

-Haha no to już ty się tym zajmiesz, bo mnie może ponieść- zaśmiał się, a kelnerka postawiła przede mną talerz z naleśnikami.

-Ale jestem głodna- zaczęłam jeść.

Gdy skończyliśmy chłopak zaniósł mnie na górę.

-Ty mnie cały czas nosisz, znów cię będę plecy boleć- śmiałam się.

-Jak mi je będziesz tak drapać kotku to będą- cmoknął mnie w usta i postawił w pokoju, w którym był już Niall.

-Cześć Niall- mierzyłam go zła wzrokiem.

-No cześć Alice, a ty co taka zła? Nie wyspałaś się? Po co pytam…

-Nie twój zasrany interes!- warknęłam podchodząc do niego.

-Jezu, aleś ty drażliwa. Histeryzujesz jak kobieta w ciąży, a ja mam was tylko pilnować.

-Ale tato nie musi o wszystkim wiedzieć, prawda?- spytałam głaszcząc blondyna po głowie- No proszę.

-Jasne. Dobra wiecie co? Jutro wrócę do Londynu.- no odpuścił.

-Kocham cię!- rzuciłam się mu na szyje- Dziękuję- i dałam całusa w policzek.

-No wiem, wiem, ale kurde na co ja wam pozwalam- westchnął zrezygnowany.

-Jesteś najlepszy!- nadal wysiałam mu na szyi.

-Odczep się ty już ode mnie- uśmiechnął się odsuwając moje ciało od swojego.

-Ok, już się ogarniam- powiedziałam podchodząc do Louis’a.

-Idziemy na spacer kochanie?

-Chętnie- złapałam go za rękę- Idziesz z nami?- spytałam brata.

-Chciałbym, ale on mnie ma chęć zabić, więc zostanę tu i pooglądam telewizję.

-Przytrzymam go jakby co, chodź z nami jeśli masz jutro wyjechać- mówiłam dalej.

-Mogę?- zapytał Louis’a.

-No przecież cię nie zjem. Poza tym skoro masz wyjechać- tu wymownie na mnie spojrzał-..to chodźmy na lody.

-dobra- uśmiechnął się i wyszliśmy.

Oprócz lodów poszliśmy na spacer. Niall robił nam zdjęcia czasem też na nich występując. Potem uznał, że jest głodny i wrócił do hotelu.

-Aniołku…-zaczął Louis.

-Nom?- powiedziałam patrząc na jakiegoś małego chłopczyka, który bawił się w piaskownicy.

-Chciałbym mieć z tobą dzieci- wyznał.

Odwróciłam się zdziwiona w jego stronę.

-Wiem, mówiłeś, że kiedyś będziemy je mieć- powiedziałam dalej patrząc na tą małą istotkę.

-Tak, a zanim to nastąpi chcę cię zabrać do Barcelony.

-Do Barcelony? Dlaczego?- kompletnie nie wiedziałam o co mu chodzi.

To znaczy wiem, że chce mnie tam zabrać, ale po co? Przecież właśnie jesteśmy na wakacjach,

-Bo taki mam kaprys. Jest tam pięknie.

-Nie za wiele tego wszystkiego dla mnie robisz?

-Będę robić jeszcze więcej kochanie i tak do końca mojego życia.

-Hahaha. NO to chyba też by wypadało, żebym zrobiła coś dla ciebie- powiedziałam i chciałam go pocałować, ale mi przeszkodził.

-Nie, bo to ja zawdzięczam ci życie. Teraz mnie możesz pocałować- uśmiechnął się zawadiacko.

-Bałwan jesteś…- mówiłam całując go.

-Dobrze, że tylko bałwan słoneczko. Chodź idziemy na obiad. Szybko nam czas leci co smyku?- zwrócił się do mnie, kiedy usłyszałam płacz dziecka.

Odwróciłam się i ujrzałam wózek bez opieki.

-Louis…-złapałam go za ramię i odwróciłam w stronę w którą patrzyłam. 

-No co… ty gdzie jest jego matka?- zapytał zdenerwowany pewnie nie umyślnością mamy lub opiekuna tego maleństwa.

-Nie mam pojęcia, ale nie możemy go tu przecież zostawić,. Musimy zadzwonić po policję albo nie wiem co..- zaczęłam panikować i wolno podeszłam do wózka.

-Najpierw to może go stąd zabierzemy skarbie- stanął za mną- część maluszku- wziął go na ręce, a niemowlak momentalnie przestał płakać.

-Tak, ale co jeśli jego matka gdzieś tu jest?

-To jej szukaj. Przecież nie będziemy biegać z wózkiem kochanie. Ciii…

-No ale ty nikogo nie ma- strasznie byłam przestraszona.

-No bo ta kobieta podrzuciła nam dziecko. Chodź wracamy. No maluchu pójdziesz z ciocią i wujkiem- zaczął prowadzić wózek.

-Jest śliczne prawda?- zwróciłam się do mojego chłopaka.

-Piękne kotku. To chyba chłopiec…

-No to śliczny.

-Weź idź do sklepu- po prosił jak staliśmy pod hotelem.

-Dobrze. Zaraz wracam- odparłam i ruszyłam w stronę centrum

Obróciłam się jeszcze i zerknęłam na Louis’a, który bawił się z dzidziusiem. Tak słodko wyglądali.

Louis

Wjechałem wózkiem na górę i udałem się do pokoju.

-Ja chyba za dużo zjadłem, bo widzę dziecko z tobą- odezwał się zdziwiony Niall.

-No zrobiłem przed chwilą. Tak się baliście no i się stało- powiedziałem.

-Stary nie żartuj. Porwałeś dziecko?!

-Raczej znalazłem.

-Jak można niemowlaka znaleźć? Gdzie jest Alice? Co z nią zrobiłeś?- zaczął panikować.

-Poszła do sklepu. Patrz jaki on jest fajny i się śmieje.

-No słodki. Ej, ej nie zmieniaj tematu tylko mów skąd wytrzasnęliście tego bachora??

-No zobaczyliśmy wózek, a w nim był on.

-Nie tłumacz się. Nie ogarniam twojego toku myślenia- westchnął z rezygnacją.

Maluch zaczął płakać.

-Kurde, nie płacz- wziąłem go na ręce, ale to nic nie dało- Gdzie ta Alice?

-Cichooo. No wujek już się ciebie nie będzie czepiać mały- odezwał się blondyn- To on?

-No chyba tak. Nie płacz, proszę cię. Alice wracaj- mówiłem zdenerwowany.

-Może jest głodny?

-No ale co ja mam mu dać?

-Jestem!- krzyknęła Ali wchodząc do pokoju.

Alice

-Dlaczego płacze? Co mu zrobiłeś jeden z drugim? Chodź mały- wzięłam go na ręcę i kołysałam. Po chwili przestał płakać.

-Nie rozumiem tego. On trzyma z kobietami- burknął Lou.

-Patrz jaki biedny jesteś. Prawda mały? U mnie jest fajnie.

-Co kupiłaś?- zapytał- A może trzeba przeszukać wózek? Nawet nie wiemy jak mały się nazywa. Może coś tam matka zostawiła.

-Kupiłam mleko, coś tam jeszcze no nie ważne. Misiek musimy zadzwonić na policję.

-A pieluchy?- wtrącił.

-Zapomniałam! Kurde, Niall pójdziesz?

-Jasne- uśmiechnął się i wyszedł.

-Weź go nakarm. Ja przeszukam wózek. Jak myślisz królewno ile on może mieć?- zapytał Louis grzebiąc w torbie na akcesoria.

-Nie mam pojęcie. To ty masz 5 sióstr. Dwa, trzy miesiące?- wzruszyłam ramionami.

-Jezu. Wiesz że je się powinno karmić… no wiesz.

-No przecież ci nie wyczaruję- było mi przykro, ale nie mogłam nic zrobić.

-Znalazłem książeczkę zdrowia. Fabian Scott.

-Jejku co my zrobimy Louis?- spytałam dając małemu jeść.

To było takie wspaniałe uczucie trzymać mu tą małą butelkę.

-Ślicznie wyglądacie. Dobra mały ma nie całe 3 miesiące. Nazwisko ma po matce, bo tu jest wpisane że jest nią Anna Scott, a ojcem Daniel Makowsky.

-Czyli idziemy na policję?- spytałam cicho dalej patrząc na małego.

-chyba musimy. Kochanie on nie ma mokro?- zapytał nie pewnie.

-Zaraz sprawdzę, prawda skarbie sprawdzimy czy jest tam czysto?- mówiłam to malucha.

-Przecież ci nie odpowie- rzucił Niall wchodząc z paczką Pampresów.

-Spadaj- powiedziałam i zaczęłam rozbierać niemowlaka.

Chłopcy  uważnie mi się przyglądali.

-Sikać pod siebie- skomentował Horan, ale zaraz został zgromiony wzrokiem przez Louis’a.

-Ale za to kobiety same go rozbierają, chciałbyś tak- wystawiłam mu język.

-Dobra jedźmy już na ten komisariat- powiedział Louis zbierając rzeczy Fabianka.

-Czekaj musze go ubrać. Co on chce żebyś jechał z gołym tyłkiem?- mówiłam do bobasa.

-No to go ubieraj słoneczko. Ja wstawię wózek do auta.

-Okay.

Ubrałam Fabiana i zeszłam z nim do samochodu.

-Louis ja za cztery dni muszę iść ściągnąć szwy, ale przecież musimy mi pomóc. Nie możemy go tak zostawić. Nie wiem trzeba znaleźć jego matkę albo…O matko jak mnie głowa boli, takie maleństwo jak można zrobić coś takiego?- gadałam jak najęta.

-Kotku uspokój się. Sam nie wiem jak ktoś mógł dopuścić, ale ewidentnie ta cała Anna nie chce mieć Fabiana. Może zauważyła nas szczęśliwych i uznała, że lepiej się nim zajmiemy?- zasugerował odpalając silnik.

-No a co z ojcem?

-Nie jestem detektywem, a piosenkarzem aniołku. Nie wiem co z nim. Na razie tylko poukładałem fakty o matce.

-Dobra. O jesteśmy, ja wezmę małego i chodźmy póki śpi- wyszłam z auta i weszliśmy do budynku.

-Daj mi go- po prosił.

Podałam mu dziecko i podeszłam do siedzącego policjanta.

-Dzień dobry. Proszę pana znaleźliśmy dziecko. Tamtego chłopczyka, był sam w wózku, więc go wzięliśmy i proszę nam pomóc, bo ja kompletnie nie wiem co mamy robić.

-Proszę usiąść. Macie państwo jakieś informacje na temat dziecka?

-Tak nazywa się Fabian Scott. Tu jest jego książeczka- podałam ją policjantowi.

-No to zaraz znajdziemy opiekunów. Państwa dane poproszę.

-Alice Horan i Louis Tomlinson- odpowiedział Lou kręcąc się obok z małym na rękach.

-Kiedy go znaleźliście i gdzie?

Opowiedziałam wszystko i mężczyzna kazał nam poczekać. Ponoć ojciec małego ma dobrą pracę i nie mógł się wcześniej zajmować synem, bo żona mu to umożliwiała. Sama nie zajmowała się nim dobrze. Teraz siedzieliśmy z Louis’em i czekaliśmy na pana Daniela.

-kochanie czemu jesteś smutna?- zapytał mnie chłopak widząc mój wyraz twarzy.

-Nie wiem. Smutno mi, że nie zobaczę już małego. Mam tylko nadzieję, że będzie mu dobrze z tatą.

-Na pewno. Ale ty się szybko przywiązujesz- zauważył.

-Bo on jest taki śliczny i kochany. I ta świadomość, że jego życie jest w twoich rękach- zobaczyłam, że do budynku wchodzi mężczyzna i kieruje się w naszą stronę z ulgą na twarzy.

-Dzień dobry jestem Daniel Makowsky- dziwni miał akcent.

Louis podał mi Fabiana i przywitał się z nim.

-Witam. Louis Tomlinson, a to Alice.

-Dzień dobry- powiedziałam tylko.

-dziękuję za opiekę nad opiekę moim synem. A pana to skądś kojarzę.

- Jestem piosenkarzem. - powiedział Lou.
- Czyli pan jest tatą małego? Proszę. - podałam mu małego.

-A no tak- uśmiechnął się do Louis'a- Dziękuję. Wyglądacie na bardzo fajne małżeństwo. No nic będę się zbierał. Chodź Fabian.

Wyszedł zabierając malucha. Policjant powiedział nam że to on będzie się nim teraz zajmował. Stałam tak i patrzyłam się w drwi.

-Skarbie, chodź wracamy- Louis splótł nasze palce i wyprowadził z komisariatu.

- Już idę. - wsiedliśmy do auta.

 

~~*~~

Heyka! Nowa część już za nami. Mam nadzieję, że zdjęcia się podobają. Starałam się ;)

Dziękuję nie wiem w sumie komu, ale którejś z was czytelniczki za naszą Loulice . Haha świetna nazwa.

http://ask.fm/AliceLouisworld