Historia stawia diagnozę

Louis
Obudziłem się już lepiej czując. Ali nie było obok i nic na to nie wskazywało, że w ogóle tu spała. Wstałem i ubrałem się, aby zaraz zejść na dół. Moja królewna leżała wtulona w poduszkę śpiąc. Pogłaskałem ją po policzku i udałem się do kuchni zrobić śniadanie. Postawiłem na tosty i już po chwili po domu unosił się zapach pieczonych kanapek. Robiłem herbatę, kiedy poczułem, że ktoś mnie obejmuje.

- Nalejesz mi też? - usłyszałem zaspaną Alice.

-Już nie śpisz?- zasmuciłem się podając jej kubek z ciepłym napojem.

- To źle? - zdziwiła się.

-Nie, nie- pocałowałem ją na dzień dobry.

- Dzwoniłeś już do lekarza?

Odsunąłem się od niej i westchnąłem.

- Miałeś zadzwonić - powiedziała z wyrzutem.

-Pojadę do szpitala.

- Obiecujesz?

-Możesz iść ze mną słoneczko- z powrotem przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem w czoło. Swoją drogą to słodko wyglądała w mojej koszuli.

- Co się tak patrzysz? - spytała.

-Jesteś po prostu piękna- wyszeptałem jej do ucha.

- Dziękuję - uśmiechnęła się do mnie.

-Nie ma za co. Jak się czujesz?- zapytałem wyjmując tosty nas talerz.

- Jest ok. Zjemy i od razu jedziemy dobra? - spytała.

-Gdzie jedziemy?

- Do szpitala kocie.

-A do szpitala.

- Tak, właśnie tam. - pokiwała głową.

-Eh...- nie chciało mi się tam jechać. Naprawdę nic mi nie było, to była zwykła migrena, a oni wszyscy przesadzali.

- Louis, który dzisiaj w ogóle jest?

-No 3 maja kochanie. A co?

- Nic. Nie chce żebyś jechał. Smutno mi będzie bez ciebie

-No wiem, ale zobacz my już za tydzień zaczniemy koncertu tutaj. Będę codziennie.

- Na szczęście. Kocham cię wiesz? – pocałowała mnie.

-Wiem i ja też cię kocham- odwzajemniłem pocałunki- Jedz śniadanie, a nie mi słodź.

- Nie lubisz jak ci słodzę?

-Lubię, ale robisz to rzadko, więc jestem nie przyzwyczajony aniołku.

- No i znowu mi robisz wyrzuty, - oburzyła się

-Nic nie robię. Jedz śniadanie.

- Już jem. - zaczęła spożywać posiłek leżący przed nią.

Usiadłem na krześle, podparłem głową i ją obserwowałem.

- To że patrzysz jak jem wcale mnie nie krępuje . - powiedziała sarkastycznie.

-Dlaczego ma cię krępować? Fajnie wyglądasz taka roztrzepana, w mojej koszuli jedząc tosty,

- Skończyłam. - powiedziała dumnie.

-to teraz szoruj się ubrać smyku- wziąłem od niej talerz i włożyłem do zmywarki.

Po 20 min była już z powrotem ubrana i gotowa do wyjścia.
- Jedziemy proszę pana. - powiedziała.

-Kluczyki- wystawiłem dłoń. Wiedziałem, że je miała, a ja nie pozwolę aby prowadziła.

- Dlaczego nie mogę prowadzić?

-Bo jesteś w ciąży i nie. Kluczyki..

- Masz. - powiedziała i rzuciła je w moją stronę.

Poszliśmy do garażu i wsiedliśmy w mercedesa, którym dojechaliśmy do szpitala.

- No chodź.

Miałem wrażenie, że ona mnie ciągnie, bo ja chyba sam nie szedłem.

- Jesteś gorszy niż dziecko. Czekaj tu.
Poszła do rejestracji i coś tam  mówiła.

-O Pan Tomlinson- z sali obok wyszedł znany mi lekarz. To już po mnie.

- Dzień dobry. - powiedziałem niepewnie.

-Co jest?

- Ja nie wiem. Ona mnie tu zaciągnęła. - pokazałem na Alice.

-Musiała mieć jakiś powód. Ma pan jakieś objawy?

- Bóle głowy. Czasami. Nic poważnego.

-Yhym. Jasne, jasne. Idziemy na badania. Proszę bardzo- wskazał na jakiś gabinet.

Alice

Czekam i czekam. Strasznie się denerwowałam co mu w tych badaniach wyjdzie.

Dobrze że chociaż wszedł za tym lekarzem. Chodziłam po korytarzu kiedy zrobiło mi się słabo. Nie zdążyłam się o nic oprzeć bo upadłam. Ciemność. Potem straszny ból głowy i krzyża. Dziecko. Co z moim maleństwem. Otworzyłam oczy ujrzawszy białe pomieszczenie. Światło na samym początku oślepiło mnie i musiałam zamknąć oczy. Po chwili usłyszałam głosy.

-Nic jej nie jest proszę się uspokoić. Tylko zemdlała. Panie Tomlinson no! Idziemy na tomografię głowy.

- Louis? - spytałam cicho. Ledwo mówiłam.

-Puśćcie mnie do niej. Zaraz mi zrobicie te pieprzone badania- warknął do lekarza. Oho był wkurzony. Już po chwili widziałam go obok.

- Co się...- nie dałam rady mówić. Czułam się okropnie.

-Kochanie już wszystko jest dobrze po prostu się zdenerwowałaś.

Pokiwałam głową że rozumiem. Czułam się strasznie słabo i śpiąco.

-Muszę iść..- wyszeptał.

-Ok. - wychrypiałam.

Louis

Ciągali mnie po różnych gabinetach robiąc najróżniejsze badania. Jeszcze do tego Alice zemdlała. Całe szczęście że jej nic nie było. A mi nikt nie chciał powiedzieć co mi jest ale widziałem bo ich minach że czegoś szukają w tych badaniach.

- Dowiem się w końcu co mi ma być?

-Podejrzewamy epilepsje.

- Czyli padaczka? Ale to pewne ?

-Tak .

- Ja nie wiem, ale to chyba można leczyć?

-Można brać leki aby nie miewać napadów.

- Tak, o to mi chodzi. Czyli nie jest źle? - nie wiem czego ale się nie załamałem. Chyba po prostu wiedziałem że mam dla kogo walczyć.

-Nie. To nie takie straszne ale leki trzeba pamiętać aby brać.

- Tak, wiem. Czy mnie iść do Alice? Wszystko z nią w porządku prawda? Z dzieckiem też.

-Tak. Proszę może pan ją zabrać do domu. Tylko niech leży dzisiaj bo jest słaba. Nie może się denerwować.

- Łatwo powiedzieć....

-Trudniej zrobić. A czym ona się tak denerwuje?

- Mną...? Nie wiem. Wszystkim po trochu. - wyruszyłem ramionami.

-No to proszę jej nie denerwować i tyle. No niech pan ją już zabiera bo ona chyba nie lubi szpitali.

- Do widzenia. Dziękuję za wszystko. - wziąłem receptę i poszedłem po Al.

-Chodź maleństwo wracamy do domku- wziąłem ją pod rękę bo czekała już na mnie.

- Nareszcie. Co ci jest? Coś poważnego? - była strasznie zdenerwowana.

-No chyba nic poważnego. Epilepsja.

- O Boże... - dziewczyna usiadła na krześle które na szczęście stało obok.

Kucnąłem przy niej.

-Proszę nie denerwuj się skarbie mój.

- Mówiłam ci żebyś poszedł do lekarza. - zaczęła płakać. Normalnie się rozpłakała.

Objąłem ją i przytuliłem

- no i poszedłem. Nic się nie stało. Nie płacz niunia.

- Ale nie chciałeś iść. Wiesz co by się mogło stać? - wtuliła się we mnie.

-Wiem. Przepraszam- pocałowałem ją w czółko i wziąłem na ręce niosąc do samochodu. Jak wychodziliśmy widziałem że robią nam zdjęcia.

- Będziesz musiał brać leki prawda? - spytała gdy jechaliśmy.

-Tak malutka. A ty dzisiaj leżysz w łóżku.

- Już się dobrze czuje. Kochanie ale będziesz brak leki zawsze. Będziesz o tym pamiętał?

-Będę i nie dyskutujesz ze mną tylko kładziesz się do łóżka misiak.

- Ale położysz się ze mną?

-A chcesz ?- zapytałem parkując samochód.

- No przecież proszę. - popatrzyła się na mnie i zaczęła wychodzić z auta.

-No to się położę- otworzyłem jej drzwi od domu i podniosłem aby zanieść do sypialni. Przebrałem ją w coś luźnego i przykryłem kocem.

- Jak masz brać te tabletki? - spytała nagle.

-No codziennie chyba nie?

- Tak, tak ale ile razy dziennie. Powiedz bo nie wiem a muszę cię pilnować

-Dwa razy- zdjąłem koszulkę i położyłem się obok mojej księżniczki.

-Dobra, będę pamiętać.

-Sam będę pamiętać. Ty się nie przejmuj.

- To będziemy pamiętać oboje.

-Kocham cię- pocałowałem ją w ramię i delikatnie się odsunąłem.

- Ja ciebie też kocham - tym razem ona mnie pocałowała.

-Ja chcę Tommy'iego albo Mike'a.

- A jak będzie dziewczynka? - jej twarz zdobił wieki i piękny uśmiech.

-Hmm to będzie Caro.

- Jak w śnie.

-Podobało ci się. Wiesz może być Ania, Kathlyn. Twój wybór.

- Nie Caroline , albo Mike. Dobrze kochanie?

-Dobrze. To kiedy masz wizytę?

-Pod koniec miesiąca. Ale chce mieć niespodziankę. Nie pytajmy o płeć. Proszę.

-Nie musimy aniołku- musnąłem wargami jej szyję i przytuliłem.

- Jesteś kochany.

-A ty słodka.

- Słodka? Zjadłabym coś słodkiego

-Już idę- odpowiedziałem wystając.

- Nie już mi się nie chce! Chodź tu teraz mam ochotę na coś innego.

-Tak?- położyłem się z powrotem- Co byś chciała smyku?

Pokazała palcem na mnie.
- Cholera wie jak to będzie jak będę miała duży brzuch. Trzeba korzystać. No i wiesz kobiecie w ciąży nie wypada odnawiać.

-Haha. Oczywiście kochanie.- zacząłem ją całować aby później spełnić jej życzenie

Całowałem  ją bardzo delikatnie. Z ust zacząłem schodzić w dół. Zwinnym i szybkim  ruchem zdjąłem z niej bluzkę. Spojrzałem na jej brzuszek. Już zaczął się  zaokrąglać, dlatego musiałem uważać. Uśmiechnąłem się i powróciłem do  poprzedniej czynności. Zacząłem całować ją po szyi schodząc do dekoltu.  Wsunąłem rękę pod jej plecy i zdjąłem stanik dziewczyny. Później spodnie  i majtki. Alicja popatrzyła na mnie dziwnym wzrokiem.

- Nie no ! Czy ty zawsze musisz być ubrany ? - zapytała

- Spokojnie smyku. Zaraz. - chciało mi się z niej śmiać. Wyglądała tak słodko.

Pocałowałem  ją namiętnie w usta. Alice podniosła się lekko, aby po chwili zdjąć ze  mnie koszulkę. Następnie zaczęła zjeżdżać w dół i zdejmować moje  spodnie. Pomogłem jej w tym. Bokserki zdjąłem już sam. Później  wszystko potoczyło się bardzo szybko. Wróciliśmy do pocałunków. Po  chwili wszedłem w nią. Dziewczyna wygięła się w lekki łuk jednocześnie  lekko przegryzając moją dolną wargę. Spodobało mi się to. Nasze oddechy  się wyrównały. Zwiększyłem tępo. Doszliśmy w tym samym czasie. Również  delikatnie z niej wyszedłem i zmęczony opadłem na łóżko obok mojej księżniczki.

-Kocham cię tak w ogóle.

-Mówiłaś.

- To fajnie.

-Też się cieszę że ktoś mnie kocha. Idę ugotować ci obiad- zacząłem się ubierać.

- Dobra. Bo jestem baaardzo głodna

Wyszedłem z pokoju i zszedłem do kuchni w celu zrobienia lasagne. Wyjąłem odpowiednie składniki, a po zrobieniu wsadziłem danie do piekarnika. Tak się zastanawiałam jak ja poradzę sobie z takim maluszkiem. Przecież ja się boję, że zrobię krzywdę Alice a tu takie maleństwo. Całkowicie zdane na ciebie. Możesz z nim zrobić wszystko, a ono całkowicie ufa że dobrze się nim zajmiesz. Będę się starał i jak tylko będę umiał, ale to i tak przerażające. A ja zrobię coś źle i się źle poczuję? Jezu...

- Pięknie pachnie. - usłyszałem za sobą.

-Jezus Maryja- znowu mnie wystraszyła.

- Az taka jestem straszna. - odsunęła się ode mnie i wydęła usta.

-Nie, ale wszystko robisz z zaskoczenia.

- Jeszcze nie raz cię zaskoczę kotku. - puściła mi oczko i wskoczyła pupą na blat.

-Nie wątpię. O, co się ubiorę w nową koszulę to ty zaraz masz ją na sobie.

- Bo ty się ubierasz, a ja cię rozbieram. - zaczęła się śmiać. Coraz częściej zmieniał jej się humor.

-Dobra- pocałowałem ją w usta i odwróciłem.

- Co będziemy jeść? Bo maluch jest głodny. - pogłaskała się po brzuchu.

-Już jemy- wyjąłem nasz obiad i rozdzieliłam na talerze przy tym się parząc, bo gorące to jak cholera.

- Uważaj. - dziewczyna podeszła do mnie i mi pomogła.

Zjedliśmy posiłek, poszedłem posprzątać, napuściłem wody do wanny i wróciłem do salonu.
-Chodź kochanie pójdziesz się wykąpać.

- Dobra. - wstała i ruszyła w stronę łazienki.

Zanim zrobiła dwa kroki już była w moich ramionach i to ja nią niosłem, a postawiłem dopiero w łazience.

- Wiesz, że ja umiem chodzić?

-Wiesz, że księżniczki się nosi?

- Cos czuje że nasz dziecko będzie strasznie, ale to strasznie rozpieszczone. - położyła ręce na biodra.

-Tak myślisz? Pewnie tak- pocałowałem ją szybko i wyszedłem z łazienki.

Rozsiadłem się na kanapie i włączyłem telewizor.