Historia chyba z nas żartuje

- Ty sobie chyba budzik ustawiasz.

-Nie, po prostu ja się wcześniej wysypiam, a budzik i ciebie by obudził skarbie i gdzie dzień dobry kochanie?

- Dzień dobry kochanie. - pocałowałam go mocno.

-Dzień dobry- uśmiechnął się- Wyspałaś się?

- Tak. - przeciągnęłam się.

-To dobrze. haha- roześmiał się patrząc na mnie.

- No co? ' nie wiedziałam o co mu chodzi.

-Rozebrałem się ze wszystkiego, ale serce zostawiłem hahaha.

- Haha.Wstajemy? Zaraz dzieci się obudzą.

-Możemy wstać.

W tym momencie usłyszałam płacz dzieci. Szybko ubrałam szlafrok i poszłam do ich pokoju. Okazało się że oboje już nie śpią.

-No dzień dobry- powiedziałam najpierw wyjmując synka, aby zaraz go nakarmić. Po chwili w pokoju pojawił się Lou znów o tych kulach...
-Ale przyznasz, że ciekawie wyglądałaś naga z naszyjnikiem tylko. Cześć kochanie- przywitał się z córką.

- Dosłownie jak z filmu - wystawiłam mu język. - Tylko Rose była ładna i szczupła.

-Ty jesteś ładna i szczupła misiek.

- No właśnie nie koniecznie. Co maluchu już nie chcesz? - zwróciłam się do syna.

-Jesteś piękna. Naprawdę. Chodź mały do mnie, teraz siostra zje.

Wymieniliśmy się nimi. Caroline miała dużo większy apetyt.

-Jezu a tak mi się podobały twoje większe piersi.

- No wiesz....

-No co?

- Nic ,zachowuj się przy dzieciach bo cię będę wyganiać przed karmieniem.

-Raz coś powiedzieć na temat pięknych kształtów i od razu źle.

- No nie fochaj się - cmoknęłam go w usta.

-No kocham cię..

- Ja ciebie też. - skończyłam karmić małą.

zeszliśmy na dół z dziećmi i zrobiliśmy śniadanie. Kiedy już zjedliśmy i siedziałam na kocu, obok leżały dzieci, a Lou robił coś na laptopie.

-Dobra, zgrałem filmy z kamery. Kotku- spojrzał na mnie.

- Tak?

-Kluczyki, moja karta i jedziesz z Dan popatrzeć na suknie.

- Słucham?

-Co?

- Dlaczego dzisiaj? Poza tym Dan nie ma pewnie czasu.

-Dlatego dzisiaj, bo napisała do mnie, że cię zabiera. A poza tym ja zabieram moje dzieci i nie będziesz siedziała sama.

- Mogę wiedzieć gdzie zabierasz maluchy?

-Boisz się puścić dzieci że mną ?- spytał bezbarwnie

- Nie. Po prostu jestem ciekawa

-A zabieram je w pewne miejsce. Nie mogę ci powiedzieć. Chociaż nie. Bądź o 15 w domu i oglądaj wywiad.

- Wasz? Weźmiesz maluchy na wywiad.

-Nasz. Tak.

- No dobra. To ja zaraz zadzwonię do Dan.

-Naprawdę się zgadzasz?

- Wiem że z tobą będą bezpieczne.

-Dzieci nie patrzcie- zaśmiał się odstawił komputer i mnie pocałował.

- Za co? - spytałam.

-Bo mi ufasz. I nie dzwoń do Dan. Zaraz będzie.

- No dobra. Ale dlaczego cię to dziwi?

-Że mi ufasz ?

- Nie widzę w tym nic dziwnego.

-A ja tak że mimo tego że miałem wypadek puszczasz ze mną dzieci.

- Wypadek może się przytrafić każdemu misiek. - pocałowałam go.

-No oto mi właśnie chodzi.

Usłyszałam dzwonek do drzwi.
- To pewnie Danielle. - powiedziałam.

Louis

-No tak. Chodź mała idziemy otworzyć cioci- wziąłem córkę i poszliśmy do holu-Cześć Danielle. Słuchaj jakby co to ja do ciebie nie dzwoniłem tylko ty do mnie- wytłumaczyłem dziewczynie jak weszła.

- Ok. To gdzie jest przyszła panna młoda?

-W salonie. Leży na dywanie i ogląda żyrandol.

- Kto przyszedł?! –usłyszałem

-A nie mówiłem ci?!

Do holu weszła Alice.
- Cześć Dan. Słyszałam że idziemy dzisiaj szaleć w sklepach.

-Noo oczywiście .

-Proszę kochanie- wyciągnąłem z portfela jedną z kart i podałem ją dziewczynie poprawiając na ramieniu Caro.

- Tylko ostrzegam że moja sylwetka nie nadaje się do wielu sukienek.

-Weź jej coś powiedz bo mnie cholera weźmie. Przecież pną jest chuda prawda Dan?

Alice

- Ja swoje wiem. Pilnuj dzieci. Idziemy? - spytałam dziewczyny.

-Ej ale on ma rację. Naprawdę dobrze wyglądasz jak na kobietę po ciąży. Zazdroszczę że masz taki szybki metabolizm. Louis Mike ci raczkuje po dywanie- brunetka wychyliła się i zaśmiała. Oczywiście to nie była prawda, bo Mike jest za mały.

- O kurwa! - krzyknął chłopak i już go nie było.
- Nie przy dzieciach! Idziemy, pa kochanie.

-Pa.

Wyszłyśmy i pojechałyśmy do jakiś sklepów to Dan prowadziła bo ja kompletnie nie wiedziałam gdzie.

-No to zaczynamy- zaklaskała w dłonie wchodząc do pierwszego sklepu.

- No dobra. - uśmiechnęłam się wchodząc za nią.

Po dwóch godzinach miałam dosyć. Ale w końcu zamówiłyśmy tą odpowiednią.

Była idealna. Miałam nadzieję że Louisowi również się spodoba.
- W ramach podziękowań zapraszam panią na kawę. Ok?- spytałam.

-Okay. - uśmiechnęła się- oo już 13.

- No to chodź na kawę, a o 15 będziesz oglądać wywiad chłopców?

-Pewnie tak a co coś ważnego powiedzą?

- Louis wziął ze sobą dzieci.

-Wow no to nieźle- uznała wchodząc ze mną do kawiarni.

- Nom. Może być ciekawie. - zamówiłyśmy sobie kawy i trochę poplotkowałyśmy.​

-No to co panno młoda zbieramy się ?

- Tak. Chodź.

Pojechałyśmy razem do mojego domu.

-Jak ty ogarniasz ten dom?- zapytała zaskoczona.

- Z czasem idzie się przyzwyczaić.

-Gratuluję- usiadła na kanapie

- Ale czego?

-Że sama dajesz radę i jeszcze opiekujesz się Lou i dziećmi

- Louis mi pomaga i to bardzo.

-Tak ? Jak to?

- Opiekuje się dziećmi, świata poza nimi nie widzi.

-No tak Lou tatusiek-zaśmiał​a się.

Godzina 15

Włączyłam telewizor i już po chwili zobaczyłam Louis’a, który trzymał Mike’a, a Liam Caro.  Reszta chłopaków siedziała obok. Gospodarz programu rozpoczął show.

-Witamy One Direction i.. gości specjalnych?- wskazał na dzieci.

-Caroline i Mike- przedstawił je Lou.

-Ah dzieci szczęścia tak?

-Dla mnie są ogromnym szczęściem- powiedział dumnie.

-No tak. Hmm nie długo te bliźniaki, które mają takich wujków i tatę będą bardziej znane niż Beckhamowie.

-Na pewno nie mamy zamiaru wychowywać uch na rozpieszczona dzidzie.

-Louis- odezwał się Harry posyłając mu pobłażliwe spojrzenie- Ty i nie rozpieszczanie dzieci. Haha dobre.

-No dobra, będziemy się starać dobrze je wychować- poprawił się, a ja się zaśmiałam.

-Okay, a Lou jeszcze dwa pytania do ciebie. Jak się czujesz po wypadku i kiedy wreszcie ten wielki ślub, na który czekają wasze fanki?

-Jest okay. Długo potrwał powrót do zdrowia, ale udało się. Głównie dzięki jednej osobie, której bardzo dziękuję i kocham nad życie.

-Oh Lou nie trzeba…-śmiał się Niall.

-Serio Niall? Mam szwagra idiotę…- skomentował brunet.

-Zauważyłem- prezenter wybuchł śmiechem.

-Oj, no bo wszyscy wiedzą o kim mówisz- powiedział „obrażony” blondyn.

-Dobra chłopaki, a ślub? Wybrany już świadek?

-Data jest już wyznaczona, ale na razie nic więcej nie powiem- powiedział tajemniczo Louis, na co znowu ja się roześmiałam tym razem z Dan.

-Nic więcej..I tak nam dużo oszczędziłeś. Albo mi się wydaję albo ta mała leci na Harry’ego- wskazał na Caro, która będą u Liam’a wyciągała rączki do Loczka.

-Tak tych dwoje zdecydowanie przypadło sobie do gustu- powiedział Liam podając Harry’emu małą.

-No widzisz jak tak dalej pójdzie, to będziesz miał zięcia.

Wszyscy się zaśmiali. Ja sama brałam to za dowcip, no bo przecież to nie możliwe.

Pogadali sobie jeszcze, Dan pożegnała się i wróciła do domu a ja zostałam sama. Wzięłam do ręki brylant jakim zostałam obdarowana nadal nie wierząc że on mi to kupił. Przyznam że byłam nieco zła. W końcu to musiało kosztować majątek. Chciałam mu się jakoś odwdzięczyć ale nie za bardzo wiedziałam jak. W końcu dał mi coś tak cudownego.

-Zabije cię kiedyś Louis- westchnęłam kładąc się na kanapie.

Czekałam na powrót Lou z dziećmi. Niby taki krótki czas ich nie widziałam a już się stęskniłam. Wzięłam na chwilę laptop ukochanego chcąc po przeglądać strony. Gdy go otworzyłam ujrzałam otwartą przeglądarkę a dokładnie stronę domu weselnego.

Byłam ciekawa i zaczęłam przeglądać stronę. znalazłam zdjęcia tej oto sali, a potem zauważyłam, że została zamówiona. Czyli to to miejsce zamówił Louis. Było tam ślicznie.

-Jestem- usłyszałam za sobą i aż się wystraszyłam.

- Fajnie, ale gdzie dzieci? - spytałam kiedy zobaczyłam że Louis jest sam.

-U Harry'ego.

- Dlaczego? - zdziwiłam się.

 -No bo Niall je zabrał i Harry chciał się z nimi pobawić to sobie je wzięli.

- No dobra

-A ty co robiłaś? Jak ci minął dzień słoneczko?- usiadł obok mnie.

- Więc.....Kupiłyśmy z Dan sukienkę, a potem oglądałyśmy was.

-Nas? I co?

- I byłeś cudowny - pocałowałam go. - Ale dzieci robią ci konkurencję.

-Kurczę, ale wiesz mają to samo nazwisko co ja więc…

- No tak, to rodzinne.

-No widzisz kotuś- pocałował mnie w czoło- bo my Tomlinson już tak mamy.

- Tak, tak. Chłopcy przywiozą maluchy czy mamy po nie jechać?

-Przywiozą....jutro.

- Jak to jutro?

-No jutro...następny dzień po dziś. Piątek, bo dziś jest czwartek.

-Jest ich czwórka i Danielle.

- dobra jak będzie Dan to się zgadzam.

- Nie będzie- mruknął kierując się do kuchni

- Louis! To będzie czy nie?!

-No niee..

- Mówiłeś przed chwilą co innego - byłam trochę wkurzona

-Boo ona będzie ale pojedzie

- Chłopcy sobie poradzą? - spytałam niepewnie.

-Oczywiście kochanie...emm co mamy na obiad? Jak nic to idziemy do restauracji

- W sumie to możemy iść. - uśmiechnęłam się do niego. - Dawno nigdzie nie byliśmy

-Nie tylko wczoraj- zaśmiał się podając mi płaszcz,

- No ale wczoraj pomijając misiek. Wczoraj było cudownie. -pocałowałam go.

-Dziękuję, starałem się aniołku.

- I ci się udało. To idziemy, czy może zamówimy coś do domu?

-Idziemy- wyszliśmy z domu wsiadając do jednego z dwóch aut jakie nam zostały.

- Gdzie jedziemy? - spytałam.

-Ymm pizza czy coś z nandos czy twoja mama albo jakaś zupełnie inna restauracja...?

- Nandos - powiedziałam szybko.
Pojechaliśmy i weszliśmy do środka. Już nie długo później byliśmy po naszym obiedzie i chodziliśmy po parku. Już nie długo miały być święta...i kurde urodziny Lou.

- Masz jakieś życzenia na urodziny?

-Co? Alice nie wymyślaj...

- Dobra, widzę że mi nie pomożesz. Kocham cię, wiesz?

-Ja też cię kocham i proszę nic nie rób nie kupuj nie organizuj. Proszę

Wykonałam płynny ruch czyli pokazałam że zamykam usta i wyrzucam klucz. Chciał coś powiedzieć więc szybko go pocałowałam

-A jak cię ładnie poproszę?

- Nic nie powiem.

-Dobrze, to ja ci powiem, że bardzo mi się podobały zeszłoroczne urodziny- wyszeptał mi do ucha.

- Tak....?

-No oczywiście, że tak. Nie bałaś się mnie.

- No nie bałam. - pocałowałam go znowu. - Pomyślimy nad prezentem jeszcze.

-Nie możliwa jesteś smyku- poczochrał mi włosy

- Różnie mówią... - wysuszyłam ramionami, wzięłam go za rękę i poszliśmy dalej.

-Czekaj, czekaj. Mówiłaś że wczoraj było wspaniale, ale o której części myślałaś?

- Zboczeniec. - pocałowałam go. - Ale i tak cię kocham, a myślałam o całokształcie proszę pana.

-Haha....okay.- wziął mnie na ręce.

- Gdzie idziemy? - spytałam kiedy ruszał autem.

-Chyba jedziemy..

- Mniejsza z tym, ale gdzie? Do domu?

-Ymmm nie.

- Tylko....?

-Masz może moje leki w torebce ?

- Tak, zawsze mam parę tabletek. - powiedziałam zdezorientowana.​

-To dobrze, bo jedziemy gdzieś, a muszę wziąć leki i nie chcę mi się wracać do domu.

- No ale powiedz gdzie.

-Niee.

- No kocie.... – prosiłam

-podoba mi się to określenie haha, ale i tak ci nie powiem.

- Ale jesteś.

-No wieemm.

Jechaliśmy jakiś czas i w końcu moim oczom ukazała się tabliczka informująca o tym że wjeżdżamy do Donecaster.

-No i się dowiedziałaś.

- Jedziemy do twojej mamy?

-No tak nie do końca ...

- Nie rozumiem.

-Boo kotku zaraz się dowiesz.

- Jak ja nie lubię jak ty to mówisz. - założyłam ręce na pierś.

-Ja nie lubię ja nie lubię bla bla bla.

- Ty mnie przedrzeźniasz! - nie wytrzymałam i się zaśmiałam. - Pożałujesz. - pokazałam na niego palcem.

-No mam nadzieję że się odegrasz.

- No to nie wiem co sobie wyobrażasz że tego chcesz kochany.

-Chodź aniolku-wyciągną​ł mnie z auta ale gdy chciał podnieść wykrzywił się.

- Sama pójdę. - wyszłam z auta i poszłam za nim.

Weszliśmy do środka i przywitały nas głośne rozmowy. Przeszliśmy do salonu gdzie siedzieli moi rodzice mama niall louisa dziewczynki i chłopaki z bliźniakami.

- Hej. Co wy tu wszyscy robicie? - zdziwiłam się.

-On nas tu zebrał- odparł Liam.

- Louis....? - spojrzałam na niego podejrzanie

-No więc chcieliśmy was wszystkich zaprosić na nasz ślub.

- Tak, tak właśnie. Ślub. No to mów kochanie. - złapałam go za rękę.

-Czemu zawsze ja ? Oświadczałem się ja o rękę taty prosiłem ja.

- No bo ty to zrobisz lepiej. - pocałowałam go. - Proszę - powiedziałam mu do ucha.

-Dobrze-Wyjął z marynarki koperty z zaproszeniami i wręczył je wszystkim po kolei-Chodź do taty- odebrał od Harry’go Mike’a.

- Hej maluchu. Powiedziałam do taty że za wami tęsknię. - mówiłam do chłopczyka na rękach Lou.

-Oj a już jesteśmy. Pewnie głodny jesteś co?- Louis mi go podał.

- Gdzie mnie pójść je nakarmić? - spytałam mamy Louisa kiedy brałam na ręce również Caro.

-Idź kochanie do pokoju Lou - uśmiechnęła się.

Louis

 Wiedziałem że Lottie nie jest z Hazzą bo wróciła do Martina ale dziwnie się na siebie patrzyli. Postanowiłem wziąć chłopaka na bok i z nim pogadać. Byłem po prostu ciekawy.
- Wy coś do siebie znowu ten teges...? -spytałem kiedy byliśmy już sami.

-Nie. Ona się jakoś tak dziwnie...Kurde raz się z nią przespałem

- Taa... Niestety o tym wiem. - burknąłem i czekałem aż powie coś więcej.

-No sorry ale ja ją kochałem ona widocznie mnie nie.

- Kurde... Dalej ją..... Czujesz coś do niej jeszcze?

-No miłość tak szybko nie wygasa ale to już nie jest to. Jest ważna ale..

- Byłem ciekaw bo dziwnie na siebie patrzyliście.

-Ona jest dziwna- mruknął pod nosem.

- Lottie? Skoro ona to ty też. - śmiałem się.

-Nie. Ja tylko patrzę jak ona na mnie. Moją miłością jest teraz zupełnie kto inny i tak znasz ją.

- No to gratuluję. Powiedz kto skoro ją znam.

-Chyba nie chcesz wiedzieć...

- No weź..... Mi nie powiesz? Przyjacielowi?

-Chyba teściowi. Nie no żartuje ale niestety też Tomlinsonowna.

- No nawet mi kurwa nie mów żeś się w mojej drugiej siostrze zabujał.

-Nie w siostrze. Nie ale twoja córka mnie całkowicie urzekła. Wiesz chyba się wpoiłem jak ten Jacob w Renesme.

- Weź stary powiedz o co ci chodź bo nie uwierzę że podoba ci się paromiesięczne dziecko. Moja córka. - brałem to jako dowcip no bo sorry.

-Nie wiem. Zajebista jest.

- Tyle to i ja wiem. Jak i mój syn. Są najlepsi. - klepnąłem go w ramię.

-Nie to...dobra niech tak zostanie.

- Nie rozumiem cię teraz. No dokończ. - śmiałem się cały czas.

-Nic bo ci ciśnienie skoczy- dałem mu już spokój. Podszedłem do Daisy i chciałem ją wziąć na ręce ale okropny ból mi przeszkodził

- Co ci jest Lou? - spytała mnie siostra

-Ałaa. Jezuu- jęknąłem nie mogłem się wyprostować.

- Louis co ci jest?! Mamo! Alice!

Zaraz ktoś stanął obok mnie dotykając moich pleców i myślałem że zabije tego kogoś.

- Co jest kocie? - czyli to Al.

-Plecy. Ała. Bolą

- No już spokojnie. Chodź położysz się.

Zrobiłem to co ona prosiła ale w moim pokoju bo wzrok Boba Horana był dziwny.

Położyłem się, a Alice usiadła obok mnie.

-Chwila i zaraz wracamy do domu.

- Spokojnie. Leż, a zaraz powinno przejść.

-mam nadzieję. Dobra nie podnoszę już nic dzisiaj

- No ja myślę. - pocałowała mnie delikatnie.

-Twój tata mnie nie lubi.

- Lubi, lubi. Mówiłam ci żebyś się nim za bardzo nie przejmował.

-Dobrze już nic nie mówię. Trzeba jeszcze mojego ojca zaprosić i na razie wypisałem tylko zaproszenia dla rodziny bo nie wiem kogo chcesz zaprosić.

- Dobra, pomyślimy nad tym w domu. Lepiej ci już trochę?

-Trochę. Ciekawe czemu mnie tak wygięło.- zacząłem powoli wstawać.

- Nie wiem. Uważaj.

-Dobra, do...kochanie- jęknąłem- Prowadzisz?

- Jasne. - zeszliśmy na dół ,a chłopcy bawili się z małymi.

-Jedziemy już?-zapytał Niall.

Alice

- Chyba będziemy się powoli zbierać. - powiedziałam.

-No chłopaki zbieramy tyłki- Zayn podniósł się z kanapy biorąc na ręce Caroline i ją ubierając.

- jedziemy. - wzięłam Mike'a i poszliśmy.

Ja prowadziłam, Louis siedział z obok mnie, a bliźniaki jechały w samochodzie z Harry'm i Liam'em, a drugim autem jechał niall z Zayn'em i moją mamą.

- Maluchy jeszcze nie śpią? - spytałam chłopców

-Nie, przez całą drogę spały teraz się obudziły- odparł Harry wyjmując z fotelika Caro.

- No dobra to je od razu umyje. - chciałam wziąć mają od Harrego. - Wchodzicie do nas?

-Nie, jedziemy już do siebie. Louis pamiętaj, że jutro próba- Styles poklepał go po plecach a ten o mało go wzrokiem nie zabił za to.

- Dzięki za wszystko pa. - powiedziałam.

Weszliśmy do domu, rozebrałam maluchy z kurteczek i poprosiłam Lou, aby je przypilnował, kiedy będę przygotowywać dla nich wanienkę.

Napuściłam wody i sprawdziłam temperaturę.
- Dobra, możemy iść się kąpać - powiedziałam do Mike'a którego brałam od jego taty.

-No synku będziesz czyściutki, a ty królewno jeszcze poczekasz.

Wzięłam go i poszłam do łazienki. Mały strasznie się wiercił, ale w końcu udało mi się go wykąpać. Poszłam do Louisa i dałam mu go.
- Chodź księżniczko teraz ty. .

-A tak fajnie było- zaśmiał się Louis śpiewając Mike’ iemu

Wzięłam małą i ją wykąpałam teraz było łatwiej.

Później dokładnie opatuliłam ją ręcznikiem i poszłam do salonu aby zaraz przystąpić do karmienia. Caro zjadła od razu zasnęła. Później wzięłam Mike'a i jego też nakarmiłam i usnął.

-Chodź kochanie-Louis wziął Caro ja Mikea i poszliśmy je odłożyć do łóżeczek

Grzecznie spały, a my weszliśmy do kuchni. Zaczęłam robić sobie herbatę.

-Ja nadal nie mogę się przyzwyczaić że jestem ich ojcem. Trochę się czuje jakby były moim rodzeństwem

- Kochanie, ale to są twoje dzieci. - pocałowałam go. - W 100%.

-Wiem. Sam je spłodziłem w eee którymś z tych pokoi ale nie jestem pewny w którym ...

- Ja bym obstawiała kanapę. - śmiałam się.

-No tak ale może to być też pokój muzyczny.

- Dużo tego było kto by pamiętał.

-No. Dobra już ... a słuchaj emm Niall ma do ciebie jakieś pytanie.

- Jakie? - zdziwiłam się.

-Czy ci nie ciężko z tym tu- wskazał na naszyjnik.

- Hahaha.... Trochę waży ale jest cudowny.

-No go mu odpowiem. A zobaczę suknię ?

- W dniu ślubu tak.

-Jesteś niemożliwa. Królewno mamy już sale. Twoja mama widziała i mówiła że ci się spodoba. Przepraszam, że nie pytałem.

- Wiesz....ja ją widziałam. Kiedyś wzięłam sobie twojego laptopa i zobaczyłam.

-A. O. A podobało ci się ?

- Bardzo - usiadłam na jego kolanach.

-To dobrze- pocałował mnie.-Wiesz że ja nie mogę pic alkoholu?

- Jak to? Dlaczego?

-Lekarz powiedział że jeden kieliszek ni nie zaszkodzi ale na poziom mojej choroby nie jest to wskazane. I do tego leki.

- No tak. Mi to tam szczególnie nie przeszkadza. - zobaczyłam jego smutną minę - Moje biedactwo.

-Ale dla was zrobię wszystko.

- Dziękuję. Co robimy? - spytałam znowu go całując.

-Ymm możesz mnie całować mała.

- Mała.....? - znowu go pocałowałam.

-No moja mała malutka maleństwo

- Dobra, dobra. No całuje cię i co? - podniosłam jedną brew

-No a ja ciebie całuje. Masz inne propozycje- ego dłonie jeździły po moich plecach

- No mam kilka pomysłów. Ale ty się źle czujesz. - drażniłam się z nim.

-No tak bo ja się ledwo ruszam przecież ..

-No właśnie. Boli cię bardzo tak w ogóle?

-Nie. Już jest dobrze- uśmiechnął się .

- Cieszę się, bo mnie trochę wystraszyłeś.

-Sam się wystraszyłem. To pewnie jeszcze komplikacje po wypadku ale ja mszę zacząć ćwiczyć przenoszenie panny młodej przez próg

- Hahaha. Może lepiej nie. Ja jestem strasznie ciężka, a ty nie możesz dźwigać.

-Nie jesteś ciężka

- Nie, wcale....

-Nie. I to jest dziwne - podniósł mnie wynosząc z kuchni

- Louis pójść bo coś ci się stanie. Co jest dziwne? - spytałam kiedy nie reagował na moje prośby.

-Że jesteś lekka. Podrzucić cię nawet mogę. Tak właściwie to gdzie my idziemy ?

- To ty mnie niesiesz

Poszliśmy do naszej sypialni a tam już zostaliśmy.

~~~*~~~~

Jest mi smutno, przykro i będę płakać. To naprawdę mnie/nas nie motywuje. nikt nam nie pisze co robimy źle a co dobrze, Czyta to opowiadanie tak wiele osób, a tak mało z Was komentuje. Nie mówię, że wszyscy ale trochę więcej. Dzięki, że na Was(9-11 osób) można liczyć :* Kochani jesteście..

Ps. wiem, wiem, nie którzy nie mają czasu komentować, ale też są tacy którym się nie chce. To może mi się nie będzie chciało i nie wstawie kolejnej części.

Przepraszam, jeżeli to zabrzmiało jak groźba czy co innego. ;)