Historia za szybko biegnie

 ALBUM ZOSTAŁ UZUPEŁNIONY http://alicehoran-album.blogspot.com/
Miesiąc później
Stan Louis'a jest bez zmian. Przenieśli go na inną salę, gdzie mogłam chłopaka odwiedzać. Przesiadywałam tam całymi dniami opowiadając mu o wszystkim. O tym, że maluchy mnie kopały po raz pierwszy, o tym co robiłam, jak tęsknie, jak mi go brakuje. O wszystkim.

Właśnie wchodziłam do jego sali. Usiadłam na krześle obok niego i lekko się uśmiechnęłam.
- Cześć kochanie. Maluchy tęsknią wiesz? Kopią coraz bardziej i częściej. Niall kiedy położył rękę na brzuch stwierdził że chyba mają po tobie ADHD.

-Wiesz, już za 3 miesiące przyjdą na świat i bardzo bym chciała abyś je zobaczył- złapałam go za dłoń- Proszę obudź się- po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

Lubiłam na niego patrzeć, ale jednocześnie były to dla mnie katusze. Miałam już wychodzić i prosić teraz któregoś z chłopaków, kiedy ledwo wyczuwalnie moja dłoń została ściśnięta. Miałam wrażenie, że tylko mi się to wydawało.

- Słyszysz mnie? Louis wiem że słyszysz. - poczułam łzy na swojej twarzy.

Jeszcze raz delikatnie dał znak. Podeszłam do jego bezwładnego jak dotąd ciała i pocałowałam w usta, a potem wyszłam na korytarz wtulając się w brata.

- Budzi się.... - powiedziałam w jego koszulkę.

-Idź powiedz lekarzowi- szepnął

Tak zrobiłam. Poszłam i poinformowałam o wszystkim lekarza. Poszedł do Louisa, a ja czekałam. Po dwudziestu minutach opuścił jego salę.
-Ma pani rację. Pan Louis reaguje co oznacza, że szansę na wybudzenie się zwiększyły. Może to jednak jeszcze trochę potrwać.

- Będę czekać - uśmiechnęłam się. Byłam szczęśliwa i pełna nadziei.

Wróciłam do domu już w lepszym stanie. Usiadłam na kanapie i pogłaskałam się po brzuchu.
-Już nie długo tatuś się wybudzi i będziemy razem- powiedziałam.
Włączyłam nagrania z koncertów chłopaków i tak do wieczora oglądałam. Potem poszłam się umyć i jeszcze coś zjeść. Tak bardzo chciałam żeby on się już obudził . Wszyscy się o niego martwimy. Nawet mój tata... Zrobiłam sobie kanapki i poszłam na górę. Nie czułam się zmęczona. Zastanawiałam się co by było gdybym nie spotkała Louisa. Gdzie bym teraz była i co robiła. Nie wiem nawet czy Niall wiedziałby, że jestem jego siostrą. A poza tym też nie wiadomo co by się stało na uczelni. Boże jaki on był dla mnie ważny... I już nie długo miał być znowu przy mnie. Urodzą się maluchy i wspólnie je wychowamy. Położyłam głowę na poduszce Lou i zamknęłam oczy. Po chwili znowu poczułam kopniecie i uśmiech sam wpłynął na moją twarz. Lubiłam czuć ich obecność. Nie czułam się wtedy taka samotna. Po chwili poczułam drugie kopnięcie, a potem zasnęłam.

Kolejne 4 tygodnie później- październik

Ubrana w sukienkę opinającą brzuszek jechałam z Harrym do szpitala. Ledwo chodziłam bo plecy mnie strasznie bolały. Chłopak pomógł mi wyjść z auta i doszliśmy do szpitala. Jak zwykle poszłam w kierunku sali Louisa. Weszłam i zobaczyłam chłopaka leżącego jak zawsze. Podeszłam i usiadłam na łóżku obok.
- Wiesz jak mnie załatwiłeś? Ledwo się ruszam. Jestem gruba i to strasznie. Dzieci przypominają o sobie coraz bardziej. - poczułam znowu kopnięcie. Delikatnie wzięłam rękę chłopaka i położyłam na swoim brzuchu. - Pewnie nie będziesz tego pamiętał, ale chce żebyś to poczuł. - znowu kopnięcie. - To właśnie nasze dzieci.

Usłyszałam lekkie chrząkniecie. Spojrzałam na chłopaka. Mrugał powiekami błądząc wzrokiem po pomieszczeniu.

- Louis! - krzyknęłam, po chwili jednak się ogarnęłam. - Przepraszam, już nie krzyczę. Misiek obudziłeś się.

-Alice..- wychrypiał ściskając delikatnie moja dłoń która trzymał.

- Jestem. Cały czas tu jestem. Długo kazałeś mi czekać.

-Przepraszam. Przepraszam kochanie..- wyszeptał.

- Jezu jak ja się bałam. Tak strasznie tęskniłam. Wiesz, stwierdzam że mamy za duże łóżko. - przytuliłam się do niego delikatnie nie chcąc go urazić.

-mogę dotknąć?- zapytał cicho wskazując na mój ciężarny brzuch.

- To twoje kochanie. - uśmiechnęłam się, siadając bliżej niego.

-Kocham was i przepraszam

- Przestań już. Jak się czujesz? Boże muszę iść po lekarza! - zaczęłam wstawać co mi trochę zajęło.

-Cały obolały. Pamiętam tylko dużo świateł rażących w oczy i huk. Potem już nic ale mam wrażenie jakbym śnił na jawie. Słyszałem co do mnie mówiłaś.

- Cały czas? - spytałam już przy drzwiach.

-Nie wiem. Chyba od nie dawna.

Poszłam po lekarza, który od razu pobiegł do Louisa, a ja zadzwoniłam do chłopców. Harry był w szpitalu a zaraz pojawiła się reszta.

-Pani Horan- poprosił mnie lekarz

- Tak? – spytałam

-Od dziś wierzę w cuda- przyznał uśmiechając się- psycholog twierdzi że pan Tomlinson obudził się tylko dlatego że walczył. Miał dla kogo.

- Cieszę się. To dla mnie.....nie wiem co mam panu powiedzieć. - zaczęłam płakać ze szczęścia.

-Nic. Teraz będzie się pani musiała niestety nim opiekować bo jakiekolwiek ruchy będzie wykonywał przy pomocy kul.

- Tak, oczywiście.

-dobrze. I mogą być trochę problemy z kręgosłupem więc nie może przez najbliższe tygodnie się przeciążać bo już następnym razem skończy na wózku inwalidzkim.

- Dobrze. Nie pozwolę mu na to. Będzie miał całodobowy nadzór.

-No ale jest pani w 8 miesiącu ciąży.

- Poradzę sobie. No i są jeszcze chłopcy, oni mi pomogą.

-Dobrze. Niech pani teraz weźmie przyjaciół i wejdzie do sali ale nie na długo bo pacjent musi odpoczywać.

- Dobrze, dziękuję za wszystko. -podałam mu rękę i poszłam do chłopców. - Zapraszam panowie. - pokazałam na drzwi do sali Louisa. Od razu tam pobiegli, a ja spacerem poszłam za nimi.

-Stary witaj w świecie żywych- zaśmiał się Liam.

- Zawsze mówiłeś że to ja jestem leniwy. Sam tu sobie leżałeś kilka miesięcy. - śmiał się Niall.

-Tak macie rację i przegapiłem rozwój moich dzieci. Poza tym przeze mnie przerwaliście trasę. Przepraszam chłopaki.

- Weź stary daj spokój. Chociaż łatwo nie było. Alice była nie do zniesienia. Jej zdaniem to ty codziennie albo umierałeś albo się budziłeś. - powiedział Harry, a ja go uderzyłam.

-Haha no co poradzisz. Ukochanej mi nie zmienisz. A powiecie mi co się stało że tu jestem i jakie szkody poniosłem?

- Bardzo duże. Ale czy musimy do tego wracać? - odezwałam się i wszyscy na mnie popatrzyli. Nie chciałam tego wspominać.

-No ale chciałbym wiedzieć co się stało ...

- Złamane żebra, wstrząs mózgu, że nie wspomnę o...... - wyliczał Liam. Nie mogłam tego słuchać więc  stamtąd wyszłam. Usiadłam na krześle na korytarzu i zaczęłam głaskać swój naprawdę spory brzuch.

Wyszedł do mnie Harry.

-Chodź już- podniósł mnie i wprowadził do sali. Chłopcy śmiali się i żartowali ja stałam obok i się uśmiechałam.

- Co ci mówił lekarz? Kiedy wyjdziesz do domu? - spytałam.

-Za kilka dni skarbie- odparł. Chłopaki znowu powrócili do rozmowy kiedy ja poczułam mocny skurcz ale takiego to w życiu nie miałam.

- Cicho..... - mówiłam do maluchów. - Spokojnie. -. Zaczęłam głęboko oddychać. Po chwili poczułam coś mokrego na nogach. Już wiedziałam co się dzieje. - Kurwa! Jeszcze nie teraz! - strasznie bolało, a to dopiero był początek.

-Alice!- Lou chciał zerwać się z łóżka ale kroplówka i Niall mu na to nie pozwolili-Idioto​ przecież ona rodzi.

- Boli! - zaczęłam krzyczeć. Ale po chwili przypomniałam sobie jak bardzo wkurzały mnie krzyczące babki w filmach i się zamknęłam. - Ruszcie się kretyni. - powiedziałam do chłopców i próbowałam głęboko oddychać.

-Harry idź po lekarza debilu!- krzyknął Louis- Kochanie spokojnie no oddychaj-wstał z łóżka i mnie podtrzymał.

- Ja ci mówię że twoje połamane gnaty to przy tym pikuś. - bolało coraz bardziej.

-Domyślam się ale to nie jest za wcześnie? Znaczy ja nie wiem ile tu leżałem…

- 8 miesiąc, chyba. Nie wiem nie mogę myśleć. - do sali wbiegali lekarze, a konkretnie dwóch.

-Co pani jest?- zapytał jeden.

-Panie Tomlinson proszę się natychmiast położyć!- krzyknął drugi.

- Ona rodzi nie widzi pan?! - krzyknął Zayn

-Widzę a on zaraz padnie bo nie może chodzić! Alan zabieramy panią na porodówkę! -Ja chce z wami!-dodał szybko Louis

- Louis. Kładź się, proszę. - wysapałam. Trochę chciałam żeby przy mnie był bo cholernie się bałam ale musiał leżeć i to było najważniejsze, a nie mój głupi strach.

-Nie. Dajcie mi wózek kule cokolwiek ale ja muszę przy niej być!- warknął.

- Boli, boli, boli....... - zaczęłam powtarzać, głupio wierząc że to coś pomoże.

-Dobra. Niech któryś z panów pójdzie po pielęgniarkę która zabierze pacjenta na porodówkę, a my już idziemy- mnie posadzili na wózku i zaraz zabrali.

Jechaliśmy przez długi korytarz. Myślałam że on się nigdy nie skończy. Pojawiła się jakaś sala. Przenieśli mnie na duży fotel i zaczęli instruować co mam robić.

-Cesarka będzie-zadecydowała doktor która prowadziła moją ciążę.

- Dobrze. - powiedziała pielęgniarka i zawieźli mnie na inną salę. Miałam już dość.

-Uśpimy teraz panią bo nie będzie pani rodzić normalnie.

Pokiwałam głową że rozumiem. Dali mi na twarz maskę i po chwili odpłynęłam.

Louis

Do mojej sali wszedł lekarz informując że Ali rodzi cesarką.

- Czyli są jakieś komplikacje? - zaniepokoiłem się.

-Nie. Na razie nie ale pani Horan ciężko by było rodzić z bólami bo jest drobną osobą a to są bliźniaki.

- Rozumiem - powiedziałem spokojnie.

-No a pana wypiszemy za tydzień ale o kulach.

- Jak to za tydzień? Dopiero?

-Tak. Panie Tomlinson dopiero się pan obudził z kilkumiesięcznej​ śpiączki no i jeszcze jest pan chory.

- A Alice z dziećmi? Kiedy oni będą wracać?

-Jeszcze się nie urodziły.

- Ale za chwilę tak. A pan wie ile się zazwyczaj trzyma mamy z noworodkami w szpitalu.

-No za 4-7 dni. Jakoś tak.

- Długo to jeszcze potrwa? - miałem na myśli poród.

-Jeszcze.

Czekałem i strasznie się denerwowałem.

-Ej będzie dobrze- Harry poklepał mnie po plecach.

- Musi być - poprawiłem go.

-No właśnie. Będziesz mieć dwóch zdrowych chłopaków.

- Skąd wiesz że akurat chłopców? - zdziwiłem się.

-No nie wiem ale patrząc na ciebie to tak bym obstawiał- odparł a reszta wybuchła śmiechem.

- Wiesz jak pocieszyć nie na co. - uśmiechnąłem się. - Ważne żeby zdrowe były. - dodałem jeszcze. Po chwili usłyszałem płacz dziecka. - To moje? - popatrzyłem na lekarza który ciągle był w sali.

-Pewnie tak ale szczerze to powiem panu że dzisiaj jest makabrycznie dużo rodzących.

- Nie, nie, nie proszę pana. To tam drze się dokładnie jak młody Tomlinson. - powiedział poważnie Niall.

-Dzięki szwagier . Po prostu ... dzięki- pokręciłem z dezaprobatą głową i położyłem się bo wszystko mnie bolało.

Musiałem czekać. Nic innego nie mogłem zrobić.

Alice

 Gdy się przebudziłam było już po wszystkim a ją sama znajdowałam się w innej sali.

Moja ręką powędrowała na brzuch, który był mniej wypukły. Do sali weszła pani doktor.
- Gdzie one są? - spytałam od razu

-Na badaniach. To wcześniaki.

- Ale wszystko jest dobrze?

-Tak. Są zdrowe i silne. Jeden ma 40 centymetrów i 2.3 kg a dziewczynka ma 42 cm ale 2,2 kg.

- Czyli chłopczyk i dziewczynka. - powiedziałam do siebie. - Czy Louis już wie?

-Nie. Nie wie- uśmiechnęła się.

- Aha. - tylko tyle powiedziałam. - Kiedy będę mogła je zobaczyć?

-Zaraz zostaną przyniesione w inkubatorach.

- Dobrze, dziękuję.

Już po chwili pielęgniarka przyniosła moje maleństwa. To były dwie najpiękniejsze istoty jakie kiedykolwiek widziałam. Wyglądały tak niewinnie i cudownie. Były po prostu wspaniałe. Najpierw podano mi córeczkę. Była taka malutka i te niebieskie oczka w pół przymknięte.

- Moja dziewczynka...- pogłaskałam delikatnie jej maleńką główkę.

-Czy chciałaby pani udać się do sali pana Louisa?

- Oczywiście. - od razu się uśmiechnęłam.

Weszłam do sali i zobaczyłam Louisa leżącego na plecach. Patrzył w sufit.
- Hej - powiedziałam cicho.

-Alice- podniósł się do pozycji siedzącej- Kochanie już po wszystkim? Jak się czujesz?

- Jest w porządku. Kogoś ci przyniosłam... - pokazałam na dwa inkubatory koło mnie.

Oczy mu się zeszkli.

-Możesz je wyjąć? Co mamy ?

Podeszłam to pierwszego dziecka i je wyjęłam. Chciałam żeby zobaczył oboje naraz więc podeszłam do drugiego i położyłam sobie na drugiej ręce. Podeszłam do łóżka i usiadłam koło chłopaka.
- To jest Mike i Caroline. - uśmiechnęłam się do niego.

-Jezu jakie to maleństwa- wziął ode mnie chłopczyka-Jeste​ś moim synkiem wiesz i z tego co widzę to masz piękną siostrzyczkę maluchu.

- Dociera do ciebie że to nasze dzieci? - spytałam Louisa.

-Nie. Nie wiem jak sobie poradzę poza tym jak ją ci pomogę jak jestem kaleką.

- Nie jesteś. Jakiś czas będziesz chodził z kulami to wszystko.

-No właśnie się dowiedziałem że ze dwa miesiące. Jeju zobacz uśmiecha się...

Popatrzyłam na malucha i rzeczywiście zobaczyłam na jego twarzyczce leniwy uśmiech.

-Kocham cię i nasze dzieci. Przepraszam że nie byłem z tobą w tych ważnych momentach. Żałuję. Alice czy gdybym teraz skończył na wózku to...

- To zrobiłabym wszystko żeby cię z tego wyciągnąć, a jeżeli byłoby to niemożliwe to wspierałabym i pomagała jak tylko umiem. One na pewno też - pokazałam głową na trzymane przez nas dzidziusie.

-Jesteś wspaniała. Cieszę się że ciebie mam. Was. Tworzymy rodzinę i tak zostanie.

- A jak się czujesz?

-Ja ? Dobrze. Raczej powinien zapytać co z tobą i dziećmi.

- Dzieci są zdrowe wszystko jest z nimi w porządku. Zwłaszcza jak na wcześniaki.

-Cie ...- nie dokończył bo chłopaki wpadli do sali.

- Dzidzie! - usłyszałam.
- Jakie małe!
- Chłopcy ciszej. - powiedziałam.

-No patrz Niall jak się postarał i jakie dzieci zrobił. Brawo- oczywiście Harry.

- No raczej. Z takimi genami jak moje to nawet on nie mógł tego spieprzyć. - odpowiedział blondyn, a ja się śmiałam.

-Ty Horan weź mnie nie obrażaj. Ja po prostu nam ten talent i tyle. A ty zazdrościsz że mam takie cuda- odparował Louis całując Caro w główkę.

- No nie powiem fajnie to wygląda. - znowu Harry

-Tatusia córusia będzie tak?- chłopak zwrócił się do małej.

- Nie będziesz jej rozpieszczał nie wiadomo jak. Rozumiemy się? - Louis spiorunował mnie wzrokiem. - Masz jeszcze syna, który nawiasem mówiąc jest do ciebie mniej podobny niż córka. - zauważyłam.

-Dobra kotku nie grzej się. Będę rozpieszczał wszystkie moje dzieci. I ciebie.

- Ej ale serio mała jest twoją kopią normalnie. - powiedział do Louisa Zayn.

-No widzisz córuś? Podobna do tatusia ale syna też mam przystojnego.

- No jasne. Będziesz przyprowadzał mamie dziewczyny do domu? - spytałam śpiącego malucha.

-Na pewno będzie ale tylko takie ładne. Wy weźcie wyemigrujcie co?- zwrócił się do chłopaków.

- Louis. ,-upomniałam go. Też chciałam zostać sama, ale to co powiedział było nie grzeczne.

-Dobra rozumiemy. Ale czekaj ,czekaj . To ją będę chrzestnym jednego z tym tam-Niall wskazał na bliźniaki.

- Nie myśleliśmy jeszcze nad tym. - powiedziałam szczerze.

-No to my was zostawiamy a ten lekarz kazał przekazać że zabierają Lou na badania.

- No dobra. To zabieram maluchy i idę do siostry się zapytać co z karmieniem. - powiedziałam wstając

-A to jak będziesz karmić?-zaintere​sowal się Styles.

- Jak to jak?

-No to ja się pytam jak

- Nie wiesz jak się karmi dzieci?

-No ale wiesz ty zawsze jesteś inna więc może inaczej . Butelką czy czymś- tak swoją drogą to co go to obchodzi?

- Nie rozumiem cię Harry. Mam zamiar je karmić jak prawie każda mama. Piersią matole. - puknęłam go w czoło.

-Przepraszam państwa ale muszę zabrać pacjenta na tomografię i prześwietlenie- do sali weszła niska ładna blondyneczka. Czarowała uśmiechem.

- Może mnie pani weźmie. - uśmiechnął się Harry.
- Boże..... - powiedziałam. - Pa kochanie. - pocałowałam Louisa i z dziećmi wyszłam z sali. Poszłam od razu do swojej żeby nie chodzić z nimi nie potrzebnie. Nie chciałam ich narażać.
~~~*~~~~
Dużo komentarzy szybko kolejny. Taka zasada :D Weźcie bo się nie wyrabiam kopiować ;)