Historia wymusza od nas wizytę u lekarza

Rano obudziłam się, a Louisa już nie było w pokoju. Podniosłam się do pozycji siedzącej i przetarłam oczy. Z naszej łazienki wyszedł Lou. Moim pierwszym spostrzeżeniem był jego tatuaż na klacie.

- Serio to zrobiłeś. - pokazałam na miejsce na jego piersi.

-Tak. Mówiłem ci kochanie- klęknął na łóżku i mnie pocałował .

- Dziękuję, ale całować cię nie będę. - lekko go odepchnęłam.

-no już się myłem drugi raz i wytrzeźwiałem.

- Ale z buzi ci jeszcze trochę daje. - zatkałam mu usta dłonią.

-Ha ha. Dobra twój brat ma zaciętą wolę. Żeby go spić musiałem wypić całą flaszkę. Drugą wypił on i jeszcze chłopaki.

- Ale poświęcenie z twojej strony.

-Chcesz mieć jeszcze brata?

- Noo... Może się tam na coś jeszcze przydać kiedyś.

-Dzieci mi pilnować nie będzie- zastrzegł podnosząc mnie i niosąc do garderoby.

- Dlaczego? Nie ufasz mu? Niall jest bardzo odpowiedzialny. - zaczęłam się śmiać. Postawił mnie na podłodze, więc zaczęłam szukać ubrań dla siebie. Tak w ogóle to muszę się wybrać na zakupy bo powoli w nic się nie mieszczę.

Kucnął przy mnie i dotknął brzuszka a potem pocałował.

- Jak sobie wyobrażę że tam jest nasze dziecko....- zaczęłam.

-To co maleństwo?- podniósł na mnie wzrok.

- Nie wiem, nie potrafię tego opisać. - wyruszyłam ramionami.

-Tatuś cię kocha malutki- powiedział.

- Wiesz że ono cię jeszcze nie słyszy?

-Wiem- wstał- Nie masz takiego głupiego narzeczonego.

- Wiem. - powtórzyłam za nim.

-Jesteś piękna- szepnął spuścił głowę i wyszedł.

Nie wiedziałam o co mu chodziło. Bo zachował się trochę dziwnie. Ubrałam się i postanowiłam zejść na dół.

-Cześć kotku- ktoś mi mruknął do ucha. Odwróciłam się i zobaczyłam Stylesa.

- Też tu spałeś? - zdziwiłam się tak samo jego widokiem jak i tym jak do mnie powiedział.

-Noo i cała reszta słoneczko- wzruszył ramionami.

- Dobrze się czujesz Harry?

-Nie łeb mi rozwala. Dzięki że pytasz. Ja więcej z twoim ojcem nie piję. On do nas potem zszedł i pół nocy z nami siedział a.my tylko kiwaliśmy głowami a ten polewa jeszcze. Z Louisem by mógł pić bo ten to ma mocny łeb kochanie.

- Tak też mi się wydaje że jesteś jakiś wczorajszy. Głupio gadasz.

-No czemu kotku?

- Harry przestań tak gadać. - puknęłam go w czoło.

-Alice kochanie chodź na śniadanie bo pewnie jesteście głodni- usłyszałam Louisa

- Idę, idę...- odwróciłam się i zaczęłam iść w stronę kuchni, ale Harry złapał mnie za ramię. - Co?

-Piękna jesteś- wyszeptał.

Zatkało mnie totalnie. Chyba na prawdę miał wielkiego kaca. Przez to myślenie nie zauważyłam że cały czas się mu przyglądam.

-Co się tak patrzysz? Aż tak ci się podobam?

- Chciałbyś. - odwróciłam się i weszłam do kuchni gdzie był Louis. Zachowanie Harry’ego było strasznie dziwne.

-Twój tata z Maurą wyjechali już rano- powiedział do mnie stawiając talerz tostów na blacie.

- Samoluby, - zaczęłam się śmiać. - To wszystko jest niby dla mnie kochanie?

-Tak- uśmiechnął się, pocałował mnie w czoło i usiadł po drugiej stronie wyspy.

-Ty już jadłeś? - spytałam.

-Zjem potem.

- No jedz - podałam mu talerz żeby się podzielić.

-Nie, ty jedz smyku- wstał i wyjął kubki na herbatę.

- Ja chce kakao kochanie, jeśli byłbyś tak miły.

-Co tylko chcecie aniołku- wyjął mleko, które zagrzał, abym potem dostała mój napój. Sam z chłopakami pił herbatę. Nie, Niall i Harry pili piwo, bo to podobno dobre na kaca...

- Louis, misiek. Pojechałbyś ze mną po lody? Proszę....

-Są w lodówce królewno.

- Kupiłeś? - zdziwiłam się.

-Tak kochanie kupiłem. Jak chcesz coś jeszcze to pojadę do sklepu.

- Masło orzechowe z bananami. - rozmarzyłam się.

-Zwymiotujesz- do kuchni wszedł śnięty Niall.

- Wcale nie. - oburzyłam się - A ty to się lepiej nie odzywaj

-Co się rzucasz od rana?

- Bo głupi jesteś. Kochanie to co? Pojedziemy? - zrobiłam słodkie oczy do Louisa.

-Nie jestem głupi, on jest. Spił mnie, a dobrze wie że ma mocniejszą głowę.

- Wiem o tym i już mu dzięki nawet powiedziałam braciszku.

-CO?! Niby dlaczego?

- Bo powiedziałeś wczoraj tacie że jestem w ciąży bałwanie, a właśnie jeśli chodzi o ciążę to ja chce te banany, proszę Lou.

-Oczywiście kochanie. Jedziesz ze mną czy zostajesz z nimi?

- Jadę. - nie chciałam zostawać z obrażonym Niallem i dziwnym Harrym.

Ubrał mnie i wsadził do mojego opla. Dawno nie jechałam tym samochodem. Nie ważne... Pojechaliśmy do pobliskiego marketu, gdzie zrobiliśmy trochę więcej zakupów niż same banany.

- Louis, a kupiliśmy ogórki? - spytałam kiedy pakował zakupy do auta.

-Wszystko kupiliśmy co chciałaś malutka- pocałował mnie w czoło

- Dziękuję. - pocałowałam go w usta.

-Pojedziemy do domku, ty sobie coś tam zrobisz ja ogarnę chłopaków i odwiozę do ich kompleksu.

- Jestem za. - wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy. Już po chwili byliśmy pod naszym domem. Louis wniósł zakupy, a ja udałam się za nim do kuchni i zaczęłam je rozkładać.

-Harry nie wkurzaj mnie okay?- usłyszałam donośny głos- Zajmij się lottie, a nie moją Alice ja ci dobrze radzę. A teraz wracajcie do domu, weź zimny prysznic i się ogarnij! Liam odwieź tą 3.

Chwilę usłyszałam zamykane drzwi. Obierałam właśnie banany kiedy do kuchni wszedł Louis.
- Co się stało? -spytałam.

-Nic- burknął i nalał sobie wody trzaskając drzwiczkami od szafki.

- Louis ja się nie mogę denerwować więc mi powiedz póki jestem spokojna.

-No mówię, że nic.

- Louis! - krzyknęłam.

-Uspokój się kobieto. Nic się nie stało- powiedział i poszedł do salonu.

- Dobra.... - powiedziałam do siebie cicho. Nie będzie się na mnie wyżywał. Wzięłam swój deser i poszłam do salonu. Usiadłam w fotelu i zaczęłam jeść.

Louis naprawdę był zdenerwowany i to przez Harry'ego. Mnie też dzisiaj zdenerwował więc...

Siedziałam i się nie odzywałam. Jak mu przejdzie to powie.

-Dobra, wiesz co on mi dzisiaj powiedział?

- Nie chcesz to nie mów. - grzebałam w pustej misce.

-Chętnie by cię przeleciał

- Co ty mówisz?! Louis, nie żartuj sobie, to nie jest śmieszne.

-Ja żartuję? Masz rację to nie jest śmieszne.

- to przestań tak gadać .

-Tak mi powiedział. Że jesteś piękna i chętnie by cię przeleciał.

- nie powiedział tak ... - powiedziałam niedowierzając

-Powiedział do jasnej cholery! Tylko, że chyba alkohol mu mózg przyćmił. Żeby powiedzieć to swojemu przyjacielowi..

- był pijany i nie wiedział co gada .

-Nie był, aż tak pijany, a jak się jest pijanym to się mówi prawdę. Dobra skończymy ten temat. Misiak chcesz jeszcze tych lodów?

- straciłam apetyt .

Przysunął się do mnie i objął ramieniem.
-Jak nazwiesz nasze dziecko?

- na razie nie wiemy czy będzie chłopiec czy dziewczynka .

-Ale gdyby to był chłopiec to jak go nazwiesz.

- szczerze nie myślałam jeszcze nad tym

-Nie? Dobrze, a kiedy masz wizytę u lekarza słoneczko?

-O matko! Kompletnie o tym zapomniałam. Końcem maja jeśli wszystko będzie w porządku. Jest jeszcze trochę czasu.

-No jest. Już się nie mogę doczekać, aż ujrzę mojego dzidziusia.

- Jesteś kochany.

-Dlaczego? Po prostu chcę, zobaczyć moje maleństwo. Wiesz że cię kocham?

- Wiem - uśmiechnęłam się do niego.

-Ale jesteś tego pewna?

- A wątpisz w to?

-Nie wątpię. Ciebie się pytam czy jesteś tego pewna.

- Jak niczego innego....

-A jak bardzo?- zadał kolejne pytanie z zawadiackim uśmiechem

- Dobra, mów co chcesz? - dźgnęłam go palcem w brzuch.

-Nic nie chcę. Pytam.

- Bardzo, bardzo, bardzo.....

-Dobra jednak chyba coś chcę.

- Ale ty...... Głodny jesteś?

-Nie jestem głodny kochanie. Co ja?

- Kłamca jesteś.

-Dlaczego?

- Mówiłeś że nic nie chcesz.

-Jednak chcę- posadził mnie na kolanach- Buzi mi dasz?

- Nie. - powiedziałam odwracając głowę.

-Dlaczego?

- Bo kłamiesz, a musimy uczyć dzidzie że tak jest nie ładnie. - chciało mi się śmiać.

-Dobrze przepraszam skarbie, że okłamałem mamę.

-No.

-No,a teraz chcę buzi

Pocałowałam go, czułam że się uśmiecha.
- A teraz idziemy robić mi coś do jedzenia. A najgorsze jest to że ja nie jestem głodna, tylko mi się chce jeść. Masakra.

-Ojoj. Siedź tu, puść sobie ten zmierzch czy coś, a ja ci zrobię obiad- wstał zasadzając mnie na kanapie i podając piloty od telewizora i dvd.

- Nie chce obiadu! Coś słodkiego mi daj. - poszłam za nim.

-Jasne.- wyjął z szafki ciastka i mi je podał

- Będzie to trzeba spalać.

-I tak jesteś chuda. Jedz i idziesz oglądać.

- Jeszcze może jestem, ale to kwestia czasu przy tym ile jem.

-Nie będziesz gruba. moje dziecko też musi jeść

-No przecież nie mam zamiaru się głodzić. Mówię tylko że potem będę musiała co nie co spalić. Będę biegać czy coś.

-Nie będziesz musiała. Maleństwo jedziemy do twojej mamy?

- Dobra, trzeba by było ją powiadomić.

-Ją mogę powiadomić- wzruszył ramionami zakładając mi kurtkę.

- Teraz taki odważny. - zaczęłam się śmiać.

-No bo twoja mama......to twoja mama- ukląkł zakładając teraz mi buty.

- No tak oczywiście. - wyszliśmy w domu i pojechaliśmy.

Najwyżej się mojej mamie na obiad wprosimy- pomyślałam, gdy już byliśmy pod jej domem. Zapukaliśmy i już po chwili witałam się z moją mamą. Kiedy zdjęłam kurtkę moja mama zdziwiona popatrzyła na mój brzuch a potem na nas.

-Czy wy chcecie mi coś powiedzieć? Louis?

- Alice jest w ciąży. - powiedział dumnie.

-Ooo gratuluję- przytuliła nas- Widzę, że jeszcze żyjesz, więc Bob Horan nie poinformowany?

- Tato już wie, przyjął to całkiem.......dobrze. - powiedziałam.

-Nie wierzę- pokręciła głową ze zdumieniem.

- Ale to prawda. - powiedział Louis.

-No dobrze dzieciaki, chodźcie właśnie ugotowałam obiad- wskazała na salon.

- Nie przeszkadzamy ?- spytałam.

-No nie, tęskniłam za wami.

Usiedliśmy do stołu i razem zjedliśmy pyszny obiad. Potem na kanapie moja mama zachwycała się, że zostanie babcią, Louis opowiadała nam jakby było w trasie, śmialiśmy się i rozmawialiśmy. Było wspaniałe. Moja mama jest cudowną kobietą i strasznie ją kocham.
- A ty kiedy nas odwiedzisz? - spytałam.

-Nie chcę wam przeszkadzać, przecież Louis nie długo wyjeżdża.

- Przestań. A jak Louis pojedzie to już zwłaszcza musisz do mnie przyjeżdżać bo się będę nudzić

-No to wtedy do ciebie wpadnę.
-Nie lubi mnie pani?- zapytał Lou.

- Hahaha.... No i patrz co zrobiłaś mamo. - wskazałam na smutną twarz Louis’a.
- Kochanie ale jak ty miałeś do mnie mówić? – spytała

-Przepraszam mamo.

- Dobra Louis zbieramy się. - wstałam powoli.

-Kochanie dobrze się czujesz?- zapytał pomagając mi się ubrać.

- Tak, tak. - uśmiechnęłam się do niego.

-Do widzenia- chłopak pożegnał się z moją mamą.

- Trzymajcie się dzieci.
Pojechaliśmy do domu. Nagle Louis zjechał na pobocze.
- Co jest? - spytałam nie wiedząc o co chodzi.

-Możesz poprowadzić?- zapytał zamykając na chwilę oczy.

- Tak, ale co jest? - byłam zaniepokojona.

-Napad .. nie ważne.

- Dobra, wysiadaj.

Zamieniliśmy się miejscami i tak dojechaliśmy do domu. Weszłam do środka, rozebrałam się i poszłam po jakieś proszki dla Louisa. Gdy wróciłam leżał na kanapie wtulony w poduszki.
-Nie przejmuj się...

- Głupi jesteś. Będziesz leżał dopóki ci nie przejdzie...- chciał coś powiedzieć ale mu nie pozwoliłam. - ...i nie dyskutuj ze mną nawet.

Pokręcił lekko głową i połknął tabletki. Siedziałam obok i się po prostu na niego patrzyłam.

- Przechodzi ci trochę?

-Nie- wymruczał w poduszkę.

- Moje biedactwo. Może spróbuj się przespać. - podeszłam do niego i poczochrałam tył jego włosów, ponieważ twarz miał schowaną w poduszce.

-Yhym...
Po chwili już spał. Chciałam iść posprzątać w kuchni ale ktoś zadzwonił do drzwi. Poszłam otworzyć i w drzwiach zobaczyłam Harry’ego.

-Cześć mała- uśmiechnął się.

- Co tu robisz? - spytałam od razu.

-Przyszedłem pogadać.

- Ale Louis źle się czuje. - czułam się trochę nieswojo.

-Przyszedłem pogadać z tobą mała.

- Harry nie wiem czy to jest dobry pomysł. Chyba będzie lepiej jeśli pójdziesz, bo o czym ty niby chcesz ze mną rozmawiać? - cały czas staliśmy w wejściu.

-O Lottie, a niby o czym?

- Dobra, właź, ale cicho żebyś go nie obudził.

-A jemu co?

- Gorzej się poczuł. Chyba migrena.

-A no chyba. A trasie miał tak kilka razy, no i jeszcze ze 3 razy zemdlał.

- Matko, już ja go przypilnuje żeby poszedł do lekarza, skoro wy tego nie zrobiliście. - powiedziałam z wyrzutem. - No to co z Lottie?

Oj tam. Silny chłopak jest. A no z Lottie to, że chyba zrozumiała, że to zauroczenie i tak naprawdę kocha Martina.

- Chcesz mi powiedzieć że nie jesteście razem?

-Nooo..

- Widzę że jakoś specjalnie załamany to ty nie jesteś. - usiadłam na wysepce w kuchni.

-no patrz mała takie życie. Louis też pewnie nie będzie jak od niego odejdziesz- wzruszył ramionami.

- Słucham? - nie mogłam uwierzyć w jego słowa.

-Co?

- Nie mam zamiaru od niego odchodzić. Jakbyś nie widział...- pokazałam na brzuch. - ....moje plany są zupełnie inne. Tak w ogóle to przyszedłeś tu tylko po to żeby mi o tym powiedzieć ?

-Nie, przyszedłem pogadać, ale się dziwnie rzucasz. Louis się tak bardzo kocha?

- Słucham?

-Czy ja mówię po chińsku?

- Harry do cholery bo co cię to obchodzi? Kocha mnie , a ja jego. Coś jeszcze?

-Nic, nic. Co robicie dzisiaj wieczorem?

- To zależy od tego jak on się będzie czuł.

-Załóżmy, że lepiej to co?

- Nie mamy jakiś konkretnych planów, a co? - mówiłam już przyjaźniejszym głosem.

-No bo chcieliśmy ci porwać narzeczonego.

- Jeśli tylko będzie się dobrze czuł to go sobie bierzcie. A gdzie się wybieracie?

-Pewnie na jakąś imprezę. Możesz iść z nami.

- Dzięki, ale ja zostanę w domu. Nie czuje się na siłach żeby iść na imprezę. Poza tym i tak nie będę pić.

-Dooobra. Ja spadam mała. Powiedz mu, że będziemy o 18.

- Ok, papa. - odprowadziłam go do drzwi.

-Aliceeee- usłyszałam jęk.

Weszłam do pokoju i zobaczyłam Louisa.
- Co jest? Dalej boli? - spytałam siadając koło niego.

-Boli, kto to był i co chciał?

- Harry. Dlaczego mi nie powiedziałeś że masz takie ataki i że parę razy zemdlałeś?

-Bo nie chciałem cię martwić. Co chciał?

- Pytał się czy pójdziesz z nimi wieczorem na imprezę. Louis, ale teraz martwię się jeszcze bardziej.

-Nie pójdę i nie martw się kochanie.

- Martwię się i dlatego pójdziesz do lekarza.

-Nic mi nie jest.

- Idziesz do lekarza. - powiedziałam stanowczo.

-No nic mi nie jest. Alice, przestań się tam zamartwiać i nie denerwuj się

- Właśnie ja się nie mogę denerwować. Więc masz zadzwonić i umówić się na wizytę.

Wstał z kanapy, ale zachwiał się i z powrotem usiadł.
-Nic. Mi. Nie. Jest.

- Louis proszę cię - powiedziałam zrezygnowana.

-Maleństwo martw się o siebie mi nic nie będzie.

- Nie! Do jasnej cholery masz iść do lekarza! - zaczęłam krzyczeć.

-NIe pójdę do lekarza! NIgdzie nie pójdę, nie truj tak samo jak chłopaki/

- Jesteś egoistą! Zrobiłeś dziecko i chcesz mnie zostawić z nim samą! Rób co chcesz, ale się do mnie nie odzywaj! W ogóle najlepiej jeszcze nie jestem twoją żoną, a chcesz żebym była wdową! Skąd wiesz czy to nie jest coś poważnego?!

-A rozumiem, że umieram?! Jakbym nie chciał żyć i zostawić cię samą to już bym to dawno zrobił! Ale nie mam takiego zamiaru i nie umieram cholera jasna~!

- Mówiłam żebyś się do mnie nie odzywał! -poszłam do pokoju na górę.

Siedziałam na łóżku zła na Louis’a. Wkurzył mnie bardzo. Drzwi sypialni się otworzyły i do środka wszedł mój narzeczony. Lou zaczął mnie rozbierać. Rozpiął szelki moich spodni opinających brzuszek ,całując moją szyję.

-Louis ale ja jestem zła- mruknęłam coś nie wyraźnie, bo jego pieszczoty sprawiały mi przyjemność.

-W takim razie cię bardzo- pocałunek- bardzo przepraszam- przychylił mnie na materac całując mój dekolt.

- Musisz się postarać bardziej

-Tak? A co mam zrobić królewno?

-Trochę własnej inwencji Louis. Mam ci wszystko mówić?

-Przecież się staram. Ty zawsze masz większe wymagania kochanie- zaczął zsuwać że mnie spodnie.

- Ale ja dalej jestem zła i nie wiem czy chce z tobą rozmawiać.

-Ale ja nie mam zamiaru rozmawiać- odparł wracając z powrotem do moich ust i wsuwając ręce pod moja bluzkę.

- No to może nie mam ochoty robić z tobą innych rzeczy.

-Przepraszam że cię uraziłem. Przepraszam że się gniewasz. Za wszystko przepraszam- nadal mnie całował.

- Masz w tym w końcu interes mój miły.

-Naprawdę cię przepraszam- spojrzał mi w oczy.

- Powiedzmy że ci wierzę, nie wiem jednak czy to coś zmienia.

-Kochanie czy ty musisz mieć takie humorki?- zapytał ściągając mój t-shirt.

- No w ciąży jestem, zapomniałeś?

-Nie zapomniałem masz​ rację skarbie wolno ci .- no i ej on jest znowu ubrany a ja znowu w samej bieliźnie. Grr..

- Masz zamiar się rozebrać? - spytałam.

-Ja? Nie. Ty możesz to zrobić.

- W ogóle nie jesteś samodzielny. - śmiałam się zdejmując z niego koszulkę.

-Jestem, ale wiesz to uczucie kiedy kobieta sama cię rozbiera- uśmiechnął się zatrzymując ręce na moich biodrach.

- Bezcenne.

-No to sama widzisz.
po kilku minutach byliśmy kompletnie nadzy i kochaliśmy się na naszym łóżku. Zupełnie zapomniałam, że o 18 mieli przyjść chłopcy. Przypomniało mi o tym głośne dobijanie się do drzwi.

-Nie schodź- wymruczał mi do ucha przytrzymując w pasie.

- Ale to chłopcy, zapomniałam że mieli przyjść.

-To mają problem.- mocniej mnie przytulił.

- Louis nie wygłupiaj się. - próbowałam go odepchnąć.

-Ale ja się nie  wygłupiam. Oni nie są takimi idiotami. Zrozumieją.

- Tylko, że jak Harry widział cię ostatnim razem to byłeś umierający i będą się martwić. Chcesz żeby tu za chwile wszyscy wparowali?

-Drzwi są zamknięte.
-Tomlinson! Dooobra jak chcesz my już tam wiemy co wy robicie. Nas nie oszukasz!- usłyszeliśmy krzyk z ulicy

- Louis idź tam bo się będą kretyni drzeć na całą ulice.

-Daj mi telefon- powiedział w poduszkę, ale zrozumiałam.

- Masz - podałam mu to o co prosił.

-Po pierwsze zamknąć mordy. Po drugie ja umieram, więc idźcie beze mnie- powiedział do słuchawki.

- Umierasz... - powiedziałam sarkastycznie

Spojrzał na mnie.
-No...tak, nie pójdę do lekarza, yhymm, wal się, cześć.

- Pójdziesz do lekarza. - powiedziałam kiedy odłożył telefon.

-Żarty sobie robisz?

- Ja mówię bardzo poważnie.

-Dobra pójdę, bo nie chcę mi się z tobą kłócić, ale to jest tylko strata czasu.

- No dziękuje. - pocałowałam go.

-mogę iść spać, bo jednak ta głowa to mnie boli?

- Teraz go głowa boli, idź, idź....

-Bolała mnie cały czas, a coś chciałaś ode mnie jeszcze malutka?

- Nic. Spać miałeś podobno.

-NO idę idę, a i powiedz Harry'emu kiedyś tam, że jak jeszcze raz usłyszę że mówi do ciebie mała to... małe będzie jego co innego

- Nie spałeś? - zdziwiłam się.

-Spałem, jak wychodził to usłyszałem

- Aha. Idę coś zjeść, a ty śpij.

Nie usłyszałam już odpowiedzi. Ja mu nie odpuszczę tego lekarza. Zaciągnę go tam siłą, ale pójdzie i się przebada, bo moje dziecko musi mieć ojca, a ja go potrzebuję, aby był przy mnie. Wyjęłam z szafki ogórki kiszone i ze słoikiem poszłam do salonu oglądać telewizje. Nie wiem nawet kiedy usnęłam.

~~~*~~~~

DZIĘKI ZA SŁOWA POWODZENIA, NAPISAŁAM TA HISTORIĘ I POLSKI I CHYBA DOBRZE. DODAJĘ KOLEJNY ROZDZIAŁ I IDĘ PISAĆ Z KAROLINĄ NEXT. ZNACZY NEXT TEGO CO MAMY, BO MAMY DUUUŻO. 

O I MOŻECIE WEJŚĆ NA ASKA, BOHATERZY CHĘTNIE POOPOWIADAJĄ / 

http://ask.fm/AliceLouisworld